Het Leven van Jezus door E. G. White

haar kennis omtrent het geheim van de geboorte van Jezus gedeeld had. Nu was er niemand aan
wie ze haar hoop en vrees kon toevertrouwen. De afgelopen twee maanden waren vol smart
geweest. Ze was gescheiden geweest van Jezus, in Wiens medeleven ze vertroosting vond; ze dacht
veel na over de woorden van Simeon: “En door uw eigen ziel zal een zwaard gaan”, ze dacht terug
aan die drie angstige dagen waarin ze gedacht had, dat ze Jezus voorgoed verloren had; en met een
ongerust hart wachtte ze Zijn terugkeer af.
Op het bruiloftsfeest ontmoet ze Hem, dezelfde tedere, plichtsgetrouwe Zoon. Maar toch is Hij
niet dezelfde. Zijn gelaat is veranderd. Het draagt de sporen van Zijn strijd in de woestijn, en een
nieuwe uitdrukking van waardigheid en kracht toont Zijn hemelse opdracht aan. Er is een groep
jongemannen bij Hem, en hun ogen volgen Hem met eerbied, en ze noemen Hem Meester. Deze
metgezellen vertellen aan Maria wat ze gezien hebben en gehoord bij de doop en bij andere
gelegenheden. Ze besluiten hun relaas met de woorden: “Wij hebben Hem gevonden van Wie
Mozes in de Wet geschreven heeft en de Profeten”.
Wanneer de gasten bijeenkomen, schijnen velen van hen druk bezig te zijn met een onderwerp dat
hun belangstelling volkomen in beslag neemt. Er heerst een onderdrukte opwinding onder het
gezelschap. Kleine groepjes spreken samen op vurige maar rustige toon, en er worden ver-baasde
blikken geworpen op de Zoon van Maria. Toen Maria het getuigenis van de discipelen omtrent
Jezus gehoord had, was ze verheugd door de overtuiging dat de hoop die ze reeds zo lang
gekoesterd had, niet vergeefs was. Maar ze zou meer dan een mens geweest zijn, wanneer niet
deze heilige vreugde vermengd was geworden met een spoor van de natuurlijke trots van een
liefhebbende moeder. Toen ze zag hoevele blikken er op Jezus gericht werden, verlangde ze ernaar,
dat Hij aan het gezelschap zou bewijzen dat Hij werkelijk de Geëerde Gods was. Zij hoopte, dat
er gelegenheid voor Hem zou zijn om een wonder te doen voor hen.
Het was de gewoonte in die tijd dat een bruiloftsfeest verscheidene dagen duurde. Bij deze
gelegenheid bleek, dat, eer het feest ten einde was, de voorraad wijn op was. Deze ontdekking
veroorzaakte veel verwarring en spijt. Het was niet gebruikelijk om op feestelijke gelegenheden
het zonder wijn te stellen, en gebrek aan wijn zou wijzen op een gebrek aan gastvrijheid. Als
bloedverwant van de gehuwden had Maria meegeholpen bij de voorbereidingen van het feest, en
nu sprak ze tot Jezus, zeggende: “Zij hebben geen wijn meer”. Deze woorden waren een wenk dat
Hij in hun behoefte zou voorzien. Maar Jezus antwoordde: “Vrouw, wat heb Ik met u van node?
Mijn ure is nog niet gekomen”.
Dit antwoord, kortaf naar het ons toeschijnt, getuigt niet van koelheid of onbeleefdheid. De manier
waarop de Heiland Zijn moeder aansprak, was in overeenstemming met de gewoonten in het
Oosten. Deze wijze van aanspreken werd gebruikt tegenover mensen voor wie men eerbied wilde
tonen. Iedere daad in het leven van Christus op aarde was in overeenstemming met het voorschrift
dat Hijzelf gegeven had: “Eer uw vader en uw moeder”. Aan het kruis, bij Zijn laatste daad van
tederheid jegens Zijn moeder, sprak Jezus haar weer op dezelfde wijze aan, toen Hij haar
toevertrouwde aan de zorgen van Zijn meest geliefde discipel. De liefde die sprak uit Zijn toon,
blik en manieren, zowel op het bruiloftsfeest als aan het kruis, verklaarde Zijn woorden.
80