Het Leven van Jezus door E. G. White

zal Hij niet uitdoven; naar waarheid zal Hij het recht openbaren. Hij zal niet kwijnen en niet
geknakt worden, tot Hij op aarde het recht zal hebben gebracht”.
De Farizeeën jaagden naar aanzien door hun nauwgezet inachtnemen van de ceremoniën en door
gepraal met hun godsverering en aalmoezen. Zij bewezen hun ijver voor de zaak van de godsdienst
door dit het onderwerp van gesprek te maken. Discussies tussen tegengestelde sekten waren luid
en langdurig, en het was niets ongewoons wanneer men op straat de boze twistgesprekken van
vooraanstaande wetgeleerden hoorde.
Het leven van Jezus was een opmerkelijke tegenstelling tot dit alles. In dat leven zag men nooit
een luidruchtig twistgesprek, geen gepraal met godsverering, geen daad die erop gericht was, bijval
te verwekken. Christus was geborgen in God, en God werd geopenbaard in het karakter van Zijn
Zoon. Jezus verlangde dat de gedachten van de mensen op deze openbaring gericht en hun
huldeblijken daaraan betuigd zouden worden.
De Zon der Gerechtigheid brak niet in schittering uit over de wereld om de zintuigen met Zijn
heerlijkheid te verblinden. Er staat geschreven van Christus: “Zo zeker als de dageraad is Zijn
opgang”. Rustig en zacht breekt het daglicht aan over de aarde, verdrijft de schaduw der duisternis
en wekt de wereld tot leven. Zo ging de Zon der Gerechtigheid op met “genezing onder haar
vleugelen”.
Hoofdstuk 27—“Gij kunt mij reinigen”
Van alle ziekten die men in het Oosten kende, was de melaatsheid het meest gevreesd. Haar
ongeneeslijke en besmettelijke aard en de verschrikkelijke uitwerking ervan op de slachtoffers
vervulden zelfs de moedigsten met vrees. Onder de Joden werd ze beschouwd als een oordeel voor
een bepaalde zonde, en daarom werd ze genoemd: “de plaag”, “de vinger Gods”. Daar ze diep
geworteld was, onuitwisbaar en dodelijk, werd ze beschouwd als een symbool van de zonde. Door
de ceremoniële wet werd de melaatse onrein verklaard. Als iemand die reeds gestorven was, werd
hij gebannen uit de plaatsen waar mensen woonden. Alles wat hij aanraakte, was onrein. De lucht
werd besmet door zijn adem. Iemand die men ervan verdacht dat hij de ziekte had, moest zich
vertonen aan de priesters, die hem moesten onderzoeken en een beslissing nemen omtrent zijn
geval. Indien de uitspraak luidde, dat hij melaats was, werd hij geïsoleerd van zijn gezin en
afgesneden van de vergadering van Israël, en was gedoemd alleen omgang te hebben met mensen
die aan dezelfde ziekte leden. De wet was onwrikbaar in haar eisen. Zelfs koningen en heersers
werden niet uitgezonderd. Een” vorst die besmet werd met deze vreselijke ziekte, moest afstand
doen van de heerschappij en de gemeenschap ontvluchten.
Verbannen van zijn vrienden en zijn verwanten moest de melaatse de vloek van zijn ziekte dragen.
Hij was verplicht zijn eigen rampspoed te verkondigen, zijn kleren te scheuren en alarm te slaan,
en daardoor allen te waarschuwen uit zijn besmettelijke omgeving te vluchten. Het geroep:
156