Het Leven van Jezus door E. G. White

Israël was een begunstigd volk geweest; God had hun tempel tot Zijn woonplaats gemaakt; die
was “schoon door zijn verhevenheid; een vreugde voor de ganse aarde”. Daar was het gedenkteken
van meer dan duizend jaren van Christus’ wakende zorg en tedere liefde, zoals een vader voor zijn
enigste kind koestert. In die tempel hadden de profeten hun plechtige waarschuwingen
uitgesproken. Daar waren de brandende wierookvaten bewogen, terwijl de wierookgeur, vermengd
met de gebeden van de tempelgangers, waren opgestegen naar God. Daar had het bloed van dieren
gestroomd, als zinnebeeld van het bloed van Christus. Daar had Jehova Zijn heerlijkheid
geopenbaard boven het verzoendeksel. Daar hadden de priesters hun dienst gedaan, en had de
pracht van symbolen en plechtigheden eeuwenlang plaatsgevonden. Maar aan dit alles moest een
einde komen.
Jezus hief Zijn hand op — die zo dikwijls de zieken en lijdenden had gezegend — en terwijl Hij
de hand uitstrekte naar de ten ondergang gedoemde stad, riep Hij met door smart gebroken stem
uit: “Och, of gij ook op deze dag verstond wat tot uw vrede dient!” Hier zweeg de Heiland even,
en zei niet wat de toestand van Jeruzalem zou zijn geweest, indien de stad de hulp had aangenomen
die God wilde geven — de gave van Zijn geliefde Zoon. Indien Jeruzalem had geweten wat het
was zijn voorrecht te kennen, en had acht geslagen op het licht dat de hemel het had gezonden,
dan had de stad kunnen staan in de luister van voorspoed, de koningin van koninkrijken, vrij in de
kracht van de haar door God gegeven macht. Dan zouden er geen gewapende soldaten aan haar
poorten hebben gestaan, geen Romeinse banieren zouden op haar muren hebben gewapperd. De
heerlijke bestemming waarmede Jeruzalem gezegend had kunnen worden indien de stad haar
Verlosser had aangenomen, kwam de Zoon van God voor ogen. Hij zag, dat Jeruzalem door Hem
had kunnen worden genezen van zijn verschrikkelijke ziekte, bevrijd van slavernij, en bevestigd
als de machtige hoofdstad van de aarde. Vanaf zijn muren zou de vredesduif zijn uitgegaan naar
alle volken. De stad zou de krans der heerlijkheid van de wereld zijn geweest.00.
Maar het lichte beeld van wat Jeruzalem had kunnen zijn, vervaagt voor de ogen van de Heiland.
Hij beseft, wat de stad nu is, onder het Romeinse juk, de toorn Gods dragend, gedoemd tot Zijn
vergeldend oordeel. Hij neemt de gebroken draad van Zijn klaagzang weer op: “Maar thans is het
verborgen voor uw ogen. Want er zullen dagen over u komen waarin uw vijanden een bolwerk
tegen u zullen opwerpen en u omsingelen en u van alle zijden in het nauw brengen, en zij zullen u
en uw kinderen in u vertreden en zij zullen in u geen steen op de andere laten, omdat gij de tijd
niet hebt opgemerkt, dat God naar u omzag”.
Christus was gekomen om Jeruzalem en zijn kinderen te redden; maar farizeïsche trots, huichelarij,
naijver en kwaadwilligheid hadden Hem verhinderd Zijn bedoeling uit te voeren. Jezus kende de
verschrikkelijke vergelding die zou komen over de ten ondergang gedoemde stad. Hij zag
Jeruzalem omringd door legers, Hij zag hoe de belegerde inwoners de hongerdood werden
ingedreven, hoe moeders zich voedden met de dode lichamen van hun eigen kinderen, en hoe
ouders en kinderen elkander het laatste stukje voedsel ontrukten, hoe natuurlijke genegenheid door
het knagend gevoel van honger werd vernietigd. Hij zag dat de hardnekkigheid van de Joden, die
gebleken was uit hun afwijzing om door Hem behouden te worden, hen ook ertoe zou brengen om
367