Het Leven van Jezus door E. G. White

Met het lijden van Christus aan het kruis werd de profetie vervuld. Eeuwen voor de kruisiging had
de Heiland de bejegening voorzegd die Hem ten deel zou vallen. Hij zei: “Want honden hebben
Mij omringd, een bende boosdoeners heeft Mij omsingeld, die Mijn handen en voeten doorboren.
Al mijn beenderen kan Ik tellen; zij kijken toe, zij zien met leedvermaak naar Mij. Zij verdelen
Mijn klederen onder elkander en werpen het lot over Mijn gewaad”. De profetie betreffende Zijn
klederen ging in vervulling zonder de raad of de tussenkomst van de vrienden of de vijanden van
de Gekruisigde. Zijn kleding werd gegeven aan de soldaten die Hem aan het kruis hadden
gehangen. Christus hoorde de twist van de mannen, toen zij de kledingstukken onder elkander
verdeelden. Zijn onderkleed was aan één stuk geweven, zonder naad en zij zeiden: “Laten wij dit
niet scheuren, maar erom loten, voor wie het zijn zal”.
In een andere profetie verklaarde de Heiland: “De smaad heeft Mij het hart gebroken, en Ik ben
verzwakt. Ik wachtte op een teken van medelijden, maar tevergeefs, op troosters, maar Ik vond
hen niet. Ja, zij gaven Mij gif tot spijze, en lieten Mij in Mijn dorst azijn drinken”. Het was
toegestaan om aan hen die de dood aan het kruis moesten sterven, een verdovende drank te geven,
ten einde het gevoel van pijn te verdoven. Dit werd Jezus aangeboden; maar toen Hij het had
geproefd, weigerde Hij het te drinken. Hij wilde niets aannemen dat Zijn Geest zou verduisteren.
Zijn geloof moest onwrikbaar op God gericht blijven. Dit was Zijn enige kracht. Door Zijn
zintuigen te benevelen, zou Hij Satan een kans geven.
De vijanden van Jezus gaven uiting aan hun woede jegens Hem, toen Hij aan het kruis hing.
Priesters, oversten en schriftgeleerden sloten zich aan bij de menigte, die de stervende Heiland
bespotte. Bij de doop en bij de verheerlijking op de berg werd de stem van God gehoord die
verkondigde, dat Christus Zijn Zoon was. De Vader had, juist vóór het verraad van Christus,
opnieuw gesproken en getuigd van Zijn goddelijkheid. Maar nu zweeg de stem van de hemel. Er
werd geen getuigenis ten gunste van Christus gehoord. Alléén verdroeg Hij smaad en bespotting
van verdorven mensen.
“Indien Gij Gods Zoon zijt”, zo zeiden zij, “kom af van het kruis”. “Laat Hij nu Zichzelf redden,
indien Hij de Christus Gods is, de uitverkorene!” Bij de verzoeking in de woestijn had Satan
verklaard: “Indien Gij Gods Zoon zijt, zeg dan, dat deze stenen broden worden”.21 “Indien Gij
Gods Zoon zijt, werp Uzelf dan naar beneden”, van de tinne des tempels. En Satan met zijn engelen,
in mensengedaante, was aanwezig bij het kruis. De aartsvijand en zijn legerscharen werkten samen
met de priesters en de oversten. De leraars van het volk hadden de ongeletterde schare opgezet om
het oordeel uit te spreken tegen Iemand Die velen van hen nooit hadden gezien, totdat zij ertoe
werden aangezet om tegen Hem te getuigen. Priesters, oversten, Farizeeën en de ruwe volksmassa
waren verenigd door een satanische woede. Godsdienstige leiders verbonden zich met Satan en
zijn engelen. Zij deden wat hij van hen vroeg.
In Zijn lijden en sterven hoorde Jezus ieder woord, toen de priesters verklaarden: “Anderen heeft
Hij gered, Zichzelf kan Hij niet redden. Laat de Christus, de Koning van Israël, nu afkomen van
het kruis, dat wij het zien en geloven”.23 Christus had van het kruis kunnen afkomen. Maar juist
omdat Hij Zichzelf niet wilde redden, heeft de zondaar hoop op vergeving en genade bij God.
485