Het Leven van Jezus door E. G. White

werken om hun zintuigen te verlammen, zodat zij niet bereid zouden zijn voor de beproeving.
Daarom gaf Hij hun deze waarschuwing. Indien die uren in de hof met waken en bidden waren
doorgebracht, dan was Petrus niet van zijn eigen zwakke kracht afhankelijk geweest. Hij zou zijn
Here niet hebben verloochend. Indien de discipelen met Christus in Zijn zielestrijd hadden gewaakt,
zouden zij erop zijn voorbereid Zijn lijden aan het kruis te aanschouwen. Zij zouden enigermate
de aard hebben begrepen van Zijn overweldigende zielestrijd. Zij zouden in staat zijn geweest zich
Zijn woorden te herinneren die Zijn lijden, Zijn dood en Zijn opstanding voorzegden. Te midden
van de duisternis van het zwaarste uur zouden enkele stralen van hoop de duisternis hebben verlicht
en hun geloof gesteund.
Zodra het dag was, kwam het Sanhedrin opnieuw bijeen, en opnieuw werd Jezus de raadzaal
binnengeleid. Hij had verklaard de Zoon van God te zijn, en zij hadden Zijn woorden verdraaid tot
een aanklacht tegen Hem. Maar zij konden Hem hierop niet veroordelen, want velen van hen waren
bij de nachtelijke zitting niet tegenwoordig geweest, en zij hadden Zijn woorden niet gehoord. En
zij wisten dat het Romeinse gerechtshof daarin niets zou kunnen vinden dat de doodstraf waardig
was. Doch indien zij allen deze woorden opnieuw van Zijn eigen lippen konden horen, zou hun
doel bereikt zijn. Zijn aanspraak op het Messiasschap zouden zij kunnen verdraaien tot een
oproerige politieke aanspraak.
“Indien Gij de Christus zijt”, zeiden ze, “zeg het ons”.30 Maar Christus bleef zwijgen. Zij gingen
voort Hem met vragen te bestoken. Ten slotte sprak Hij op treurige toon: “A1 zeide Ik het u, gij
zoudt het toch niet geloven; en al zou Ik u vragen, gij zoudt toch niet antwoorden”.31 Maar opdat
zij geen verontschuldiging zouden hebben, voegde Hij daaraan de plechtige waarschuwing toe:
“Van nu aan zal de Zoon des mensen zijn gezeten aan de rechterhand der kracht Gods”.
“Zijt Gij dan de Zoon van God?”33 vroegen ze als uit één mond. “Hij zeide tot hen: Gij zegt zelf,
dat Ik het ben”.34 Toen riepen ze uit: “Wat hebben wij verder voor getuigenis nodig? Zelf hebben
wij het immers uit Zijn mond gehoord”.
En zo zou Jezus, volgens de derde veroordeling van de Joodse gezagdragers, moeten sterven. Alles
wat nu nog nodig was, meenden zij, was, dat de Romeinen deze veroordeling zouden bekrachtigen
en Hem in hun handen overleveren.
Daarna volgde het derde toneel van smaad en bespotting, dat nog erger was dan datgene wat Hij
van de onwetende volksmassa had ontvangen. Dit vond plaats in tegenwoordigheid van de
priesters en oversten met hun toestemming. Elk gevoel van medelijden of menselijkheid was uit
hun harten verdwenen. Indien hun argumenten zwak waren en Zijn stem niet tot zwijgen zouden
kunnen brengen, hadden zij nog andere wapenen, zoals die door de eeuwen heen gebruikt zijn om
ketters tot zwijgen te brengen — lijden en geweld, en de dood.
Toen de veroordeling van Jezus door de rechters was uitgesproken, nam een duivelse woede bezit
van de mensen. Hun geschreeuw klonk als het gehuil van wilde beesten. De menigte stormde op
Jezus toe, terwijl ze uitriepen: Hij is schuldig, breng Hem ter dood! Indien de Romeinse soldaten
460