Het Leven van Jezus door E. G. White

in hun boot, terwijl ze het net met de vissen meesleepten. “Toen zij dan aan land gekomen waren,
zagen zij een kolenvuur liggen en vis daarop en brood”.
Ze waren te zeer verbaasd om te vragen waar het vuur en het voedsel vandaan kwamen. “Jezus
zeide tot hen: Brengt van de vissen die gij thans gevangen hebt”. Petrus snelde naar het net toe dat
hij had laten schieten, en hielp zijn broeders om het op de oever te trekken. Nadat dit werk gedaan
was en de voorbereidingen waren getroffen, nodigde Jezus Zijn discipelen om te komen eten. Hij
brak het voedsel en verdeelde het onder hen, en werd herkend en beleden door alle zeven. Het
wonder van de spijziging van de vijfduizend op de berghelling werd hun nu in gedachten gebracht;
maar zij werden vervuld met een geheimzinnig ontzag, en zwijgend staarden zij naar de opgestane
Heiland.
Zij herinnerden zich levendig de gebeurtenis bij het meer, toen Jezus hun had gevraagd Hem te
volgen. Zij herinnerden zich nu, hoe zij, op Zijn bevel, waren uitgevaren naar het diepe gedeelte,
en hun net hadden uitgeworpen, en dat de vangst zó overvloedig was geweest, dat het net gevuld
werd, tot het bijna scheurde. Toen had Jezus hen geroepen om hun vissersboten te verlaten, en Hij
had beloofd dat Hij hen vissers van mensen zou maken. Om deze gebeurtenis weer in hun
gedachten te brengen en de indruk daarvan dieper te maken, had Hij opnieuw dit wonder ver-richt.
Zijn daad was een vernieuwing van de opdracht aan de discipelen. Het liet hun zien, dat de dood
van hun Meester niets had afgedaan van hun verplichting om het werk te doen dat Hij hun had
toegewezen. Hoewel ze van Zijn persoonlijke tegenwoordigheid en van de middelen voor
levensonderhoud die hun vroeger beroep hun verschafte, zouden zijn verstoken, zou de opgestane
Heiland steeds voor hen blijven zorgen. Terwijl ze Zijn werk deden, zou Hij in hun behoeften
voorzien. En Jezus had een bedoeling met de opdracht, het net aan de rechterzijde uit te werpen.
Aan die kant stond Hij op de oever. Dat was de kant van het geloof. Indien zij in verbondenheid
met Hem zouden werken, — wanneer Zijn goddelijke kracht zich verbond met hun menselijke
krachtsinspanning —, dan kon het niet missen of zij zouden succes hebben.
Christus had nog een andere les te geven, die in het bijzonder op Petrus betrekking had. Petrus’
verloochening van de Here was een schandelijke tegenstelling geweest met zijn vroegere beloften
van trouw. Hij had Christus schande aangedaan en had zich zo het wantrouwen van zijn broeders
op de hals gehaald. Zij meenden dat hem niet zou worden toegestaan zijn vroegere positie onder
hen in te nemen, en hijzelf voelde, dat hij datgene wat hem was toevertrouwd, had verbeurd.
Voordat hij werd geroepen om weer zijn apostelambt op te nemen, moest hij voor hen allen blijk
geven van zijn berouw. Indien hij dit niet deed, zou zijn zonde, hoewel hij daarover berouw had,
zijn invloed als dienaar van Christus hebben kunnen teniet doen. De Heiland gaf hem de
gelegenheid om het vertrouwen van zijn broeders opnieuw te winnen en om, zover dat mogelijk
was, de blaam weg te nemen die hij over het evangelie had gebracht.
Hier wordt een les gegeven voor alle volgers van Christus. Het evangelie gaat geen schikking aan
met het kwade. Het kan de zonde niet verontschuldigen. Geheime zonden moeten in het geheim
aan God worden beleden; maar voor een openbare zonde is een openbare belijdenis van node. De
blaam van de zonde van de discipel wordt op Christus geworpen. Het maakt dat Satan triomfeert
525