Het Leven van Jezus door E. G. White

hadden om zich uit zijn strikken los te rukken. Tot zo iemand, die ontmoedigd, ziek, verzocht en
gevallen was, sprak Jezus dan woorden van teder medeleven, woorden die nodig waren en
begrepen konden worden. Hij ontmoette ook anderen, die een strijd van man tegen man voerden
tegen de vijand der zielen. Zulke mensen moedigde Hij aan om vol te houden, en verzekerde hun,
dat ze zouden overwinnen, omdat de engelen Gods aan hun zijde waren en hun de overwinning
zouden geven. De mensen die Hij op deze wijze hielp, waren ervan overtuigd, dat Hij Iemand was
Die zij volkomen konden vertrouwen. Hij zou de geheimen die zij Hem mededeelden, niet
verraden.
Jezus was de genezer van het lichaam evenals van de ziel. Hij stelde belang in elk lijden dat onder
Zijn aandacht kwam, en aan iedere lijder bracht Hij verlichting, daar er een verzachtende balsem
in Zijn vriendelijke woorden was. Niemand kon zeggen dat Hij een wonder had verricht, maar een
kracht de genezende kracht der liefde ging van Hem uit tot de zieken en wanhopigen. Zo werkte
Hij, vanaf de tijd dat Hij nog een kind was, op onopvallende wijze voor de mensen. Daarom ook
luisterden zo velen vol vreugde naar Hem, nadat Hij Zijn openbaar dienstwerk was begonnen.
Toch wandelde Jezus in Zijn kinderjaren, in Zijn jeugd en als man, alleen. In Zijn reinheid en
trouw trad Hij de wijnpers alleen, en van de mensen was er niemand met Hem. Hij droeg de
verschrikkelijke last van de verantwoordelijkheid voor de redding der mensen. Hij wist dat, indien
er geen snelle verandering kwam in de beginselen en plannen van het menselijk geslacht, allen
verloren zouden zijn. Dat was de last die op Zijn ziel drukte, en niemand kon zich er een begrip
van vormen hoe zwaar die last woog. Vervuld van dat ene doel, leefde Hij volgens het plan van
Zijn leven, dat Hij Zelf het licht der mensen zou zijn.
Hoofdstuk 10—De stem in de woestijn
Uit de getrouwen van Israël, die reeds lang hadden gewacht op de komst van de Messias, stond de
voorloper van Christus op. De bejaarde priester Zacharias en zijn vrouw Elisabeth waren “beiden
rechtvaardig voor God”, en in hun rustig heilig leven scheen het licht van het geloof als een ster in
de duisternis van die boze dagen. Aan dit godvrezende echtpaar werd een zoon beloofd, die zou
“uitgaan voor het aangezicht des Heren om Zijn wegen te bereiden”.
Zacharias woonde in “het bergland van Judea”, maar hij was naar Jeruzalem gegaan om een week
lang dienst te doen in de tempel, een dienst die ieder jaar tweemaal van de priesters van iedere
afdeling werd vereist. “En het geschiedde, toen hij de priesterdienst voor God verrichtte in de beurt
zijner afdeling, dat hij door het lot werd aangewezen, volgens de regel van de priesterdienst, om
de tempel des Heren binnen te gaan en het reukoffer te brengen.”
Hij stond voor het gouden altaar in het heilige van de tempel. De wolk van wierook steeg met de
gebeden van Israël op naar God. Plotseling -werd hij zich bewust van de aanwezigheid van een
hogere macht. Er was een “engel des Heren, staande ter rechterzijde van het reukofferaltaar”. De
46