Het Leven van Jezus door E. G. White

Degene die het dichtst bij Christus zal staan, is hij die het diepst de geest van Zijn zelfopofferende
liefde heeft ingedronken, — een liefde die “niet praalt,., niet opgeblazen is,., zichzelf niet zoekt,.,
niet verbitterd wordt,... het kwade niet toerekent” —, liefde die de discipel beweegt, zoals zij onze
Here bewoog, om alles te geven, om te leven en te werken en offers te brengen, tot de dood toe,
voor de redding van mensen. Deze geest werd openbaar in het leven van Paulus. Hij zei: “Het
leven is mij Christus”; want zijn leven openbaarde Christus aan de mensen; “en het sterven gewin”
— winst voor Christus; de dood zelf zou de kracht van Zijn genade openbaar maken, en zielen tot
Hem verzamelen. “Christus zal worden grootgemaakt in mijn lichaam”, zei hij, “hetzij door mijn
leven hetzij door mijn dood”.
Toen de tien anderen het verzoek van Jacobus en Johannes hoorden, waren ze erg boos. De hoogste
plaats in het koninkrijk was juist datgene waarnaar een ieder voor zichzelf streefde, en zij waren
toornig, dat de twee discipelen schijnbaar een voorrecht hadden verkregen boven hen.
Weer scheen de strijd over de vraag wie de grootste zou zijn, te ontbranden, toen Jezus de
verontwaardigde discipelen tot Zich riep en tot hen zei: “Gij weet, dat zij die regeerders der volken
heten, heerschappij over hen voeren, en hun rijksgenoten oefenen macht over hen. Zó is het echter
onder u niet”.
In de koninkrijken der wereld betekende positie zelfverheerlijking. Men nam aan, dat de mensen
bestonden ten voordele van de regerende klassen. Invloed, rijkdom, ontwikkeling, dat waren zo de
middelen voor de leiders om de scharen in hun macht te krijgen. De hogere klassen moesten
denken, besluiten, zich verheugen en regeren; de lagere klassen moesten gehoorzamen en dienen.
Godsdienst was, zoals alle andere dingen, een zaak van gezag. Men verwachtte van het volk, dat
zij geloofden en handelden zoals hun oversten dat wilden. Het recht van de mens als mens, om
voor zichzelf te denken en te handelen, werd in het geheel niet meer erkend.
Christus was bezig een koninkrijk op te richten dat andere beginselen heeft. Hij riep de mensen
niet tot gezag, maar tot dienen, de sterken om de zwakheden van de zwakken te dragen. Macht,
positie, talent en opvoeding gaven hun bezitter de hoogste verplichting zijn medemensen te dienen.
Zelfs tot de nederigsten van de discipelen van Christus wordt gezegd: “Het geschiedt alles om
uwentwil”.
”De Zoon des mensen is niet gekomen om Zich te laten dienen, maar om te dienen en Zijn leven
te geven als losprijs voor velen”. Te midden van Zijn discipelen was Christus in ieder opzicht een
dienaar, een lastdrager. Hij deelde in hun armoede. Hij verloochende Zichzelf om hunnentwil, Hij
ging voor hen uit om de. moeilijker plaatsen te effenen, en spoedig zou Hij Zijn leven op aarde tot
een voltooiing brengen door Zijn leven af te leggen. Het beginsel waarnaar Christus handelde,
moet ook de leden van de gemeente, die Zijn lichaam zijn, aanzetten. Het plan en de grond van de
verlossing is liefde. In het koninkrijk van Christus zijn zij de grootste, die het voorbeeld dat Hij
hun heeft gegeven, navolgen, en die handelen als herders van Zijn kudde.
349