Het Leven van Jezus door E. G. White

noodzakelijkheid van de wedergeboorte als wel van de manier waarop deze tot stand komt. Hij
antwoordde verwonderd: “Hoe kan dit geschieden?”
“Gij zijt de leraar van Israël en deze dingen verstaat gij niet?” vroeg Jezus. Iemand aan wie het
godsdienstonderwijs van het volk was toevertrouwd, mocht toch zeker niet onwetend zijn van
zulke belangrijke waarheden. Zijn woorden hielden de les in, dat, in plaats van zich te ergeren aan
de eenvoudige woorden der waarheid, Nicodemus een erg bescheiden mening over zichzelf
behoorde te hebben, omdat hij zo weinig wist van de geestelijke dingen. Doch Christus sprak met
zulk een indrukwekkende waardigheid, en zowel Zijn blik als de toon van Zijn woorden spraken
van zulk een oprechte liefde, dat Nicodemus niet beledigd was toen hij zijn armelijke staat besefte.
Maar toen Jezus verklaarde, dat Zijn opdracht op aarde was een geestelijk koninkrijk op te richten
in plaats van een tijdelijk, werd Zijn toehoorder ongerust. Daar Hij dit opmerkte, zei Jezus: “Indien
Ik ulieden van het aardse gesproken heb, zonder dat gij gelooft, hoe zult gij geloven, wanneer Ik
u van het hemelse spreek?” Indien Nicodemus niet kon aanvaarden wat Christus hem leerde als
illustratie van het werk der genade aan het hart, hoe zou hij dan de aard van Zijn heerlijk, hemels
koninkrijk kunnen begrijpen? Daar hij de aard van Christus’ werk op aarde niet begreep, kon hij
ook Zijn werk in de hemel niet verstaan.
De Joden die Jezus uit de tempel verdreven had, maakten er aanspraak op kinderen van Abraha m
te zijn, maar zij vluchtten uit de tegenwoordigheid van de Heiland, omdat zij de heerlijkheid van
God, die in Hem geopenbaard was, niet konden verdragen. Zo gaven ze blijk, dat ze niet waardig
geacht werden door de genade van God deel te hebben aan de heilige diensten in de tempel. Zij
jaagden ernaar een schijn van heiligheid te bewaren, maar ze verwaarloosden de heiligheid des
harten. Hoewel ze ijveraars waren naar de letter der wet, deden ze voortdurend de geest van deze
zelfde wet geweld aan. Hun grote behoefte was juist die verandering waarover Christus tot
Nicodemus gesproken had een nieuwe, zedelijke geboorte, een reiniging van zonden, en een
vernieuwing van kennis en heiligheid.
Er was geen verontschuldiging voor de blindheid van Israël betreffende het werk van de
wedergeboorte. Geïnspireerd door de Heilige Geest, had Jesaja geschreven: “Wij zijn allen
geworden als een onreine, al onze gerechtigheden als een bezoedeld kleed’.David bad: “Schep mij
een rein hart, o God, en vernieuw in mijn binnenste een vaste geest”. En door middel van Ezechiël
was de belofte gegeven: “Een nieuw hart zal Ik u geven en een nieuwe geest in uw binnenste; het
hart van steen zal Ik uit uw lichaam verwijderen en Ik zal u een hart van vlees geven. Mijn geest
zal Ik in uw binnenste geven, en maken dat gij naar Mijn inzettingen wandelt”.
Nicodemus had deze teksten met een verduisterde geest gelezen; maar nu begon hij de betekenis
ervan te vatten. Hij zag dat zelfs de strengste gehoorzaamheid aan alleen de letter der wet zoals
die werd toegepast op het uiterlijke leven, geen enkel mens het recht zou kunnen geven het
koninkrijk der hemelen binnen te gaan. In de ogen der mensen was zijn leven rechtvaardig en
eerzaam geweest, maar in de tegenwoordigheid van Christus gevoelde hij, dat zijn hart onrein was
en zijn leven onheilig.
98