Het Leven van Jezus door E. G. White

Toen brachten zij hem voor een raad van Farizeeën. Weer vroeg men de man, hoe hij ziende was
geworden. “En hij zeide tot hen: Hij legde slijk op mijn ogen, ik wies mij, en nu kan ik zien.
Sommigen dan van de Farizeeën zeiden: Deze mens komt niet van God, want Hij houdt de sabbat
niet”. De Farizeeën hoopten Jezus als een zondaar te kunnen aanmerken, zodat Hij niet de Messias
zou zijn. Zij wisten niet, dat Hij Die de sabbat had gemaakt en alle verplichtingen daarvan kende,
de blinde man had genezen. Zij schenen verbazingwekkend ijverig te zijn voor het houden van de
sabbat, doch op diezelfde dag beraamden zij moordplannen. Velen echter waren zeer onder de
indruk toen ze van dit wonder hoorden, en zij waren ervan overtuigd, dat Hij Die de ogen van de
blinde had geopend, meer dan een gewoon mens was. In antwoord op de beschuldiging, dat Jezus
een zondaar was omdat Hij de sabbat niet hield, zeiden zij: “Hoe kan een zondig mens zulke
tekenen doen?”
Weer deden de rabbi’s een beroep op de blinde man: “Wat zegt gij van Hem, daar Hij uw ogen
geopend heeft? En hij zeide: Hij is een profeet”. Daarna verklaarden de Farizeeën, dat hij niet blind
geboren was en ziende was geworden. Zij riepen zijn ouders en vroegen hun het volgende: “Is dit
uw zoon, van wie gij zegt, dat hij blind geboren is?
Daar was de man zelf, die verklaarde dat hij blind was geweest en dat zijn gezichtsvermogen was
hersteld; maar de Farizeeën wilden het bewijs dat zij zelf zagen, liever ontkennen dan toegeven
dat zij dwaalden. Zo machtig is het vooroordeel, zo verwrongen de farizeese gerechtigheid.
De Farizeeën hadden nog één hoop, en dat was: de ouders van de man bevreesd te maken. Met
schijnbare oprechtheid vroegen zij: “Hoe kan hij dan nu zien?” De ouders vreesden zich aan
verdenking bloot te stellen; immers er was verklaard, dat een ieder die Jezus als de Christus zou
erkennen, “uit de synagoge zou worden gebannen”, dat wil zeggen, zij zouden voor dertig dagen
buiten de synagoge gesloten worden. Gedurende deze tijd kon geen kind worden besneden en geen
dode worden betreurd in het huis van de overtreder. Het vonnis werd beschouwd als een grote
ramp; en indien dit faalde om berouw op te wekken, volgde er een nog veel zwaardere straf. Het
grote werk dat aan hun zoon gedaan was, had de ouders overtuigd, maar zij antwoordden: “Wij
weten, dat dit onze zoon is, en dat hij blind geboren is; maar hoe hij nu zien kan, weten wij niet,
en wie zijn ogen geopend heeft, wij weten het niet; vraagt het hemzelf, hij heeft zijn leeftijd, hij
zal voor zichzelf spreken”.61 Zo schoven zij alle verantwoordelijkheid van zichzelf op hun zoon
af, want zij durfden Christus niet te belijden.
De moeilijke positie waarin de Farizeeën nu werden geplaatst, hun ondervraging en hun
vooroordeel, hun gebrek aan geloof in de feiten van deze zaak, openden de ogen van de menigte,
in het bijzonder van het gewone volk. Jezus had dikwijls Zijn wonderen verricht op de openbare
weg, en Zijn werk was altijd van zodanige aard, dat daardoor lijden werd verlicht. De vraag die in
de harten van velen leefde, was: Zou God zulke machtige werken doen door een bedrieger, zoals
de Farizeeën met klem beweerden dat Jezus was? Het twistpunt begon er voor beide zijden ernstig
uit te zien.
302