Het Leven van Jezus door E. G. White

verderven, maar om te redden. Zijn heil ging voor Hem uit, en de heerlijkheid des Heren was Zijn
achterhoede. Overal waar Hij kwam, waren de geruchten van Zijn genade Hem voorgegaan. Waar
Hij voorbijgegaan was, verheugden degenen over wie Hij Zich ontfermd had, zich over hun
gezondheid en beproefden zij hun nieuwgevonden krachten. Menigten verzamelden zich rondom
hen om van hun lippen de werken die de Here gewrocht had, te vernemen. Zijn stem was het eerste
geluid dat velen ooit gehoord hadden, Zijn naam het eerste woord dat zij ooit gesproken hadden,
Zijn gelaat het eerste dat zij ooit aanschouwd hadden. Waarom zouden ze Jezus niet liefhebben en
Zijn lof doen horen? Terwijl Hij door de steden en dorpen ging, was Hij als een stroom des levens,
leven en vreugde verspreidend overal Waar Hij heenging.
De volgelingen van Christus moeten werken zoals Hij dat deed. Wij moeten de hongerigen voeden,
de naakten kleden, en de lijdenden en bedroefden troosten. Wij moeten hen die vertwijfelen,
bijstaan en de hopelozen met hoop bezielen. En ook aan ons zal de belofte vervuld worden: “Uw
heil zal voor u uitgaan, de heerlijkheid des Heren zal uw achterhoede zijn”. De liefde van Christus,
die geopenbaard wordt in onzelfzuchtig dienen, zal meer uitwerking hebben om de boosdoener te
bekeren dan het zwaard of het gerechtshof. Deze dingen zijn noodzakelijk om de verbreker van de
wet vrees aan te jagen, maar de liefdevolle zendeling kan meer doen dan dat. Dikwijls zal het hart
verhard worden onder terechtwijzing; maar het zal smelten onder de liefde van Christus. De
zendeling kan niet alleen lichamelijke ziekten verlichten, maar hij kan de zondaar leiden tot de
Grote Geneesheer, Die de ziel kan reinigen van de melaatsheid der zonde. Het is Gods bedoeling,
dat de zieken, de ongelukkigen, zij die door boze geesten bezeten zijn, door Zijn dienstknechten
Zijn stem zullen horen. Door Zijn menselijke vertegenwoordigers wil Hij een Trooster zijn zoals
de wereld die niet kent.
Op hun eerste zendingsreis moesten de discipelen alleen gaan tot “de verloren schapen van het
huis Israëls”. Indien zij nu het evangelie gepredikt zouden hebben aan de heidenen of de
Samaritanen, zouden ze hun invloed op de Joden verloren hebben. Door het vooroordeel van de
Farizeeën op te wekken, zouden ze zich gewikkeld hebben in een strijd die hen bij de aanvang van
hun arbeid ontmoedigd zou hebben. Zelfs de apostelen konden moeilijk begrijpen, dat het
evangelie uitgedragen moest worden aan alle volken. Totdat zijzelf deze waarheid zouden kunnen
begrijpen, waren ze niet gereed om voor de heidenen te arbeiden. Indien de Joden het evangelie
zouden aannemen, was het Gods bedoeling hen zendelingen onder de heidenen te maken. Daarom
moesten zij het eerst de boodschap vernemen.
Overal waar Christus arbeidde, werden zielen de ogen geopend voor hun nood, en hongerenden
en dorstenden voor de waarheid. De tijd was gekomen om de boodschap van Zijn liefde aan deze
verlangende harten te brengen. Naar al deze mensen moesten de discipelen gaan als Zijn vertegenwoordigers.
Zo zouden de gelovigen ertoe gebracht worden hen te beschouwen als door God
aangewezen leraars, en wanneer de Heiland van hen weggenomen zou worden, zouden zij niet
zonder leiders achterblijven.
Op deze eerste reis moesten de discipelen alleen maar komen waar Jezus reeds eerder was geweest
en vrienden had gemaakt. De voorbereiding voor hun reis moest heel eenvoudig zijn. Niets mocht
218