Het Leven van Jezus door E. G. White

Hoofdstuk 75—Voor Annas en het hof van Kajafas
Zij leidden Jezus haastig over de beek Kedron, langs tuinen en olijfhoven en door de stille straten
van de slapende stad. Het was na middernacht, en de kreten van de jouwende menigte die Hem
volgde, weerklonken luid door de nachtelijke stilte. De Heiland was gebonden en zwaar bewaakt,
en Hij bewoog Zich pijnlijk voort. Maar vol vurige haast gingen de mannen die Hem gevangen
hadden genomen, met Hem naar het paleis van Annas, de gewezen hogepriester.
Annas was het hoofd van de dienstdoende priesterfamilie, en uit eerbied voor zijn leeftijd werd hij
door het volk als hogepriester erkend. Zijn raad werd gezocht en uitgevoerd alsof het de stem van
God was. Eerst moest hij Jezus zien als gevangene van de priestermacht. Hij moést aanwezig zijn
bij het verhoor van de gevangene, uit vrees dat de minder ervaren Kajafas niet erin zou kunnen
slagen het doel dat zij zich hadden gesteld, te bereiken. Zijn listigheid, geslepenheid en
spitsvondigheid moesten bij deze gelegenheid worden gebruikt; want Christus’ veroordeling moest
in elk geval verzekerd zijn.
Christus zou officieel voor het Sanhedrin worden verhoord; maar voor Annas werd Hij aan een
voorlopig verhoor onderworpen. Onder de heer schappij van Rome kon het Sanhedrin een
doodvonnis niet ten uitvoe brengen. Zij konden alleen een gevangene verhoren, en een oordeel
over hem uitspreken dat door het Romeinse gezag moest worden bekrachtig Het was daarom
noodzakelijk beschuldigingen tegen Jezus in te brengen die door de Romeinen als misdadig
werden beschouwd. Er moest ook een aanklacht worden gevonden die Hem in de ogen van de
Joden zou veroor delen. Niet weinigen onder de priesters en oversten waren door de leer van
Christus overtuigd, en alleen vrees voor uitsluiting verhinderde hen Hem te belijden. De priesters
herinnerden zich heel goed de vraag van Nicodemus: “Veroordeelt onze wet dan een mens, tenzij
men zich eerst van hem op de hoogte gesteld heeft en kennis genomen van wat hij doet?” Deze
vraag had destijds een einde gemaakt aan de vergadering en hun plannen verijdeld. Jozef van
Arimathea en Nicodemus zouden nu niet worden opgeroepen, maar er waren anderen die het
zouden kunnen wagen ten gunste van de gerechtigheid te spreken. Het verhoor moest zó worden
geleid, dat de leden van het Sanhedrin eensgezind tegen Christus zouden zijn. Er waren twee
beschuldigingen die de priesters wilden handhaven. Indien zij konden bewijzen, dat Jezus God had
gelasterd, zou Hij door de Joden worden veroordeeld. Indien Hij van opruiing werd beschuldigd,
zou Hij daarvoor door de Romeinen worden veroordeeld. Annas probeerde eerst de tweede
beschuldiging te bevestigen. Hij ondervroeg Jezus aangaande Zijn discipelen en aangaande Zijn
leerstellingen, in de hoop, dat de gevangene iets zou zeggen dat hem materiaal in handen zou geven
waarmee hij zou kunnen werken. Hij probeerde Hem een uitspraak te ontlokken dat Hij trachtte
een geheime gemeenschap te stichten, met de bedoeling een nieuw koninkrijk op te richten. Dan
zouden de priesters Hem aan de Romeinen kunnen overleveren als een vredeverstoorder en een
oproermaker.
Christus las de bedoeling van de priester als een open boek. Alsof Hij het geheimste van de ziel
van Zijn ondervrager las, ontkende Hij, dat er tussen Hem en Zijn volgelingen een geheim verbond
was, of dat Hij hen in het geheim en in het duister samenriep om Zijn plannen te verbergen. Hij
450