Het Leven van Jezus door E. G. White

oodschap voor de ongeletterden, en Hij maakte zelfs de heidenen duidelijk, dat Hij een boodschap
voor hen had.
Zijn teder erbarmen viel met een genezende aanraking in de vermoeide en bezorgde harten. Zelfs
te midden van de roerigheid van boze vijanden, was Hij omringd door een atmosfeer van vrede.
De schoonheid van Zijn aangezicht, de lieflijkheid van Zijn karakter, boven alles de liefde die
sprak uit Zijn blik en stem, trokken allen die niet in ongeloof verhard waren, tot Hem. Indien daar
niet die liefelijke, medelevende geest geweest was die in iedere blik en uit ieder woord naar voren
kwam, zou Hij niet in staat geweest zijn de grote menigten aan te trekken, zoals Hij dat deed. De
lijdenden die tot Hem kwamen, voelden dat Hij Zijn belang verbond met het hunne als een
getrouwe en tedere vriend, en ze verlangden meer te weten over de waarheden die Hij leerde. De
hemel werd dichterbij gebracht. Zij verlangden ernaar in Zijn tegenwoordigheid te ver-toeven,
zodat de vertroosting van Zijn liefde voortdurend bij hen zou zijn.
Jezus sloeg met diepe ernst de veranderende gelaatsuitdrukkingen van Zijn toehoorders gade. De
gezichten die belangstelling en welgevallen uitdrukten, gaven Hem grote voldoening. Wanneer de
pijlen der waarheid in de ziel doordrongen, de hinderpalen van zelfzucht doorbraken en berouw
teweegbrachten en ten slotte dankbaarheid, verheugde dit de Heiland. Wanneer Zijn ogen over de
menigte van toehoorders gleden, en Hij daaronder gezichten herkende die Hij eerder gezien had,
lichtte Zijn gelaat op van vreugde. Hij zag in hen hoopvolle onderdanen voor Zijn koninkrijk.
Wanneer de waarheid zonder omwegen onder woorden werd gebracht, en een geliefkoosd
dwaalbegrip raakte, bemerkte Hij de verandering op het gelaat: de koude, afwijzende blik, die
vertelde, dat het licht niet welkom was. Wanneer Hij zag hoe mensen de boodschap van vrede
afwezen, werd Zijn hart tot in het diepst getroffen.
Jezus sprak in de synagoge over het koninkrijk dat Hij zou oprichten, en over Zijn zending
gevangenen van Satan te bevrijden. Hij werd onderbroken door een kreet van angst. Een
krankzinnige snelde vanuit de menigte naar voren, terwijl hij uitriep: “Ha, wat hebt Gij met ons te
maken, Jezus van Nazareth? Zijt Gij gekomen om ons te verdelgen? Ik weet wel, wie Gij zijt: de
heilige Gods”.
Overal heerste nu verwarring en schrik. De aandacht van de mensen werd van Christus afgeleid,
en men luisterde niet meer naar Zijn woorden. Dat was Satans opzet door zijn slachtoffer in de
synagoge te brengen. Maar Jezus bestrafte de boze geest en zei: “Zwijg stil en vaar uit van hem.
En de boze geest wierp hem in het midden neer en voer van hem uit zonder hem enig kwaad te
doen”.
De geest van deze diep ongelukkige zieke was verduisterd door Satan, maar in de
tegenwoordigheid van de Heiland had een lichtstraal de duisternis doordrongen. Hij werd
aangespoord te verlangen naar verlossing van de heerschappij van Satan; maar de boze geest
weerstond de kracht van Christus. Toen de man trachtte een beroep op Jezus te doen om hulp,
legde de boze geest hem woorden in de mond, en hij schreeuwde het uit in een verschrikkelijke
angst. De krankzinnige begreep gedeeltelijk, dat hij in de tegenwoordigheid was van Iemand Die
151