Het Leven van Jezus door E. G. White

dood afgeschaft worden; maar de geboden van de decaloog zijn even onveranderlijk als de troon
van God.
Aangezien de “wet des Heren volmaakt” is, moet iedere afwijking daarvan boos zijn. Zij die de
geboden van God ongehoorzaam zijn en anderen leren datzelfde te doen, worden door Christus
veroordeeld. Het leven van gehoorzaamheid dat de Heiland leidde, handhaafde de eisen van de
wet; daardoor werd bewezen, dat de wet door het mensdom gehoorzaamd kon worden, en daaruit
bleek de uitnemendheid van karakter, die door gehoorzaamheid aan de wet zou worden ontwikkeld.
Allen die gehoorzamen zoals Hij dat deed, verklaren eveneens, dat de wet “heilig en rechtvaardig
en goed” is. Aan de andere kant ondersteunen zij die Gods geboden verbreken, Satans bewering,
dat de wet onrechtvaardig is en niet gehoorzaamd kan worden. Op deze wijze verlenen ze steun
aan de drogredenen van de grote tegenstander en werpen een smaad op God. Ze zijn de kinderen
van de boze, die de eerste opstandeling was tegen de wet van God. Hen in de hemel toe te laten
zou betekenen, dat wederom de elementen van tweedracht en opstandigheid zouden
binnengebracht en het welzijn van het heelal in gevaar zou worden gebracht. Niemand die
opzettelijk één beginsel van de wet veronachtzaamt, zal het koninkrijk der hemelen binnengaan.
De rabbi’s meenden, dat hun gerechtigheid een paspoort voor de hemel was, maar Jezus verklaarde,
dat het onvoldoende en onwaardig was. Uiterlijke formaliteiten en een theoretische kennis van de
waarheid vormden de gerechtigheid van de Farizeeën. De rabbi’s beweerden heilig te zijn door
hun eigen pogingen om de wet te houden, maar hun werken hadden gerechtigheid van godsdienst
gescheiden. Terwijl ze stipt waren in het nakomen van de ceremoniële gebruiken, was hun leven
onzedelijk en laag. Hun zogenaamde gerechtigheid kon nooit het koninkrijk der hemelen
binnengaan.
De grootste misleiding van de menselijke geest in de dagen van Christus was, dat alleen instemmen
met de waarheid reeds gerechtigheid vormt. Bij alles wat mensen ervaren hebben, is gebleken dat
een theoretische kennis der waarheid niet voldoende was om de ziel te redden. Het brengt geen
vruchten der gerechtigheid voort. Een nauwgezet in acht nemen van wat theologische waarheid
genoemd wordt, gaat dikwijls gepaard met een haat voor de zuivere waarheid zoals het leven laat
zien. De donkerste Hoofdstukken van de geschiedenis zijn beladen met het verslag van misdaden
die begaan werden door dweepzieke godsdienstijveraars. De Farizeeën maakten er aanspraak op,
kinderen van Abraham te zijn, en ze pochten erop dat zij de godsspraken bezaten; toch bewaarden
deze voordelen hen niet voor zelfzucht, kwaadwilligheid, hebzucht en de gemeenste huichelarij.
Ze meenden, dat zij de meest godsdienstige mensen op de wereld waren, maar hun zogenaamde
rechtzinnigheid bracht hen ertoe de Here der heerlijkheid te kruisigen.
Hetzelfde gevaar bestaat nog steeds. Velen nemen het als vanzelfsprekend aan, dat zij christenen
zijn, eenvoudig omdat ze bepaalde godsdienstige leerstellingen onderschrijven. Maar zij hebben
de waarheid niet in praktijk gebracht in hun leven. Ze hebben die niet geloofd en liefgehad, en
daarom hebben zij niet de kracht ontvangen en de genade die tot ons komen door heiliging van de
waarheid. Velen belijden misschien geloof in de waarheid; maar indien zij daardoor niet oprecht
190