Het Leven van Jezus door E. G. White

Door Simon te genezen van zijn melaatsheid, had Christus hem van een zekere dood gered. Maar
nu vroeg Simon of de Heiland wel een profeet was. Omdat Christus deze vrouw toestond tot Hem
te naderen, omdat Hij haar niet vol verontwaardiging afwees als iemand wier zonden te groot
waren om vergeven te worden, omdat Hij niet toonde, dat Hij besefte dat zij een gevallen vrouw
was, kwam Simon in de verleiding om te denken dat Hij geen profeet was. Jezus weet niets van
deze vrouw die zo openlijk haar gevoelens toont, meende hij, anders zou Hij haar niet toestaan
Hem aan te raken.
Maar het was Simons onwetendheid betreffende God en Christus, die hem deed denken zoals hij
dacht. Hij besefte niet, dat Gods Zoon moest handelen op Gods manier, met ontferming, tederheid
en genade. Het was Simons manier om geen aandacht te schenken aan de boetvaardigheid van
Maria. Haar dood, het kussen van de voeten van Christus en het zalven daarvan met mirre,
verergerden zijn hardvochtigheid. Hij dacht, dat, indien Christus een profeet was, Hij zondaren
zou herkennen en bestraffen.
Op deze onuitgesproken gedachte van Simon antwoordde de Heiland: “Simon, Ik heb u iets te
zeggen... Een schuldeiser had twee schuldenaars. De een was hem vijfhonderd schellingen
schuldig, de ander vijftig. Toen zij niet konden betalen, schonk hij het hun beiden. Wie van hen
zal hem dan het meest liefhebben? Simon antwoordde en zeide: Ik onderstel, hij wie hij het meeste
geschonken heeft. Hij zeide tot hem: Gij hebt juist geoordeeld”.
Zoals Nathan tegenover David deed, zo verborg Christus Zijn raak antwoord onder de sluier van
een gelijkenis. Hij legde Zijn gastheer de last op, zijn eigen oordeel uit te spreken. Simon had de
vrouw die hij verachtte, tot zonde gebracht. Zij was bijzonder slecht door hem behandeld. Door de
twee schuldenaars in de gelijkenis werden Simon en de vrouw voorgesteld. Het was niet Jezus’
bedoeling te leren, dat twee personen zich in verschillende mate verplicht moeten voelen, want
ieder was dankbaarheid schuldig die nooit terugbetaald kon worden. Maar Simon had het gevoel,
dat hij rechtvaardiger was dan Maria, en Jezus wenste, dat hij zag hoe groot zijn schuld werkelijk
was. Hij wilde hem tonen, dat zijn schuld in werkelijkheid groter was dan de schuld van haar,
evenveel groter als de schuld van vijfhonderd penningen groter was dan de schuld van vijftig
schellingen.
Simon begon zichzelf nu in een nieuw licht te zien. Hij zag nu, hoe Maria beschouwd werd door
Iemand Die meer was dan een profeet. Hij zag, dat Christus met een scherpe, profetische blik in
haar hart de liefde en toewijding had gezien. Hij werd beschaamd, en besefte, dat hij in
tegenwoordigheid was van Iemand Die hoger stond dan hijzelf.
”Ik ben in uw huis gekomen”, vervolgde Christus; “water voor Mijn voeten hebt gij Mij niet
gegeven”; maar met tranen van berouw, die door liefde werden voortgebracht, heeft Maria Mijn
voeten gewassen, en heeft ze afgedroogd met de haren van haar hoofd. “Een kus hebt gij Mij niet
gegeven”, maar deze vrouw die gij veracht, “heeft van dat Ik binnengekomen ben, niet opgehouden
Mijn voeten te kussen”. Christus somde de kansen op die Simon had gehad om zijn liefde voor
Zijn Here te tonen en zijn waardering voor wat er voor hem was gedaan. Duidelijk, maar nochtans
360