Het Leven van Jezus door E. G. White

de melodie over en herhaalde het refrein; en opnieuw werd de melodie opgenomen door stemmen
dichtbij en veraf, totdat de omliggende heuvelen van lof weergalmden.
In het donker schitterden de tempel en de voorhof in de aangebrachte verlichting. De muziek, het
wuiven van palmtakken, het blijde hosannageroep, de grote volksmenigte waarover het licht van
de hangende lampen viel, de uitdossing van priesters en de luister van de ceremoniën, dit alles
vormde een schouwspel dat diepe indruk maakte op de toeschouwers. Maar de meest
indrukwekkende plechtigheid van het feest, een plechtigheid die aanleiding was tot de hoogste
vreugde, was een herinnering aan een gebeurtenis tijdens de omzwervingen in de woestijn.
Bij het krieken van de dag bliezen de priesters een lange, scherpe toon op hun zilveren bazuinen,
en de daarop antwoordende bazuinen en de vreugdekreten van de mensen vanuit hun hutten, die
over berg en dal weergalmden, verwelkomden de feestelijke dag. Dan schepte de priester een kan
water uit het stromende water van de Kedron, en terwijl hij de kan hoog ophief en de bazuinen
weerklonken, besteeg hij, maathoudend met de muziek, met langzame, afgemeten schreden de
brede trappen van de tempel, terwijl hij zong: “Onze voeten staan in uw poorten, o Jeruzalem”.
Hij droeg de schenkkan naar het altaar, dat het middelpunt vormde van de voorhof der priesters.
Hier bevonden zich twee zilveren bekkens, en naast ieder bekken een priester. De kan met water
werd in het ene bekken gegoten en een kan met wijn in het andere; en de inhoud van die beide
bekkens vloeide in een leiding die met de Kedron in verbinding stond, en werd naar de Dode Zee
geleid. Dit vertoon van het gewijde water stelde de bron voor die op bevel van God was
ontsprongen aan de rots om de dorst van de kinderen Israels te lessen. Dan klonk jubelend het lied:
“Mijn sterkte en mijn psalm is de Here Here”. “Dan zult gij met vreugde water scheppen uit de
bronnen des heils”.
Toen de zonen van Jozef zich gereedmaakten om het Loofhuttenfeest bij te wonen, zagen zij, dat
Christus geen aanstalten maakte die Zijn voornemen om het feest bij te wonen te kennen gaven.
Zij sloegen Hem met ongerustheid gade. Sinds de genezing in Bethesda had Hij de nationale
bijeenkomsten niet bijgewoond. Ten einde een nutteloos conflict met de leiders van Jeruzalem te
vermijden, had Hij Zijn arbeid bepeikt tot Galilea. Zijn openlijk verzuimen van de grote
godsdienstige bijeenkomsten, en de vijandigheid die door de priesters en rabbi’s jegens Hem aan
de dag gelegd werd, waren er oorzaak van, dat het volk en zelfs Zijn eigen discipelen en verwanten
over Hem in verwarring geraakten. Bij Zijn onderwijs had Hij in den brede gesproken over de
zegeningen van gehoorzaamheid aan de wet van God, en nochtans scheen Hijzelf onverschillig te
staan tegenover de dienst die door God was ingesteld.
Zijn omgang met de tollenaars en met andere mensen van slechte reputatie, het feit dat Hij de
voorschriften van de rabbi’s niet in acht nam, en de vrijmoedigheid waarmede Hij de traditionele
voorschriften betreffende de sabbat terzijde stelde, dit alles waardoor Hij in strijd scheen te geraken
met de godsdienstige gezagsdragers, deed vele vragen oprijzen. Zijn broeders meenden, dat het
verkeerd van Hem was, dat Hij de grote en geleerde mensen van het volk van Zich vervreemde.
Zij meenden, dat deze mensen in hun recht stonden, en dat Jezus er verkeerd aan deed door Zich
284