Het Leven van Jezus door E. G. White

plaats daarvan luisteren naar de vertegenwoordigers van Satan, die de ziel van Christus willen
aftrekken. Zolang iemand dit doet, kan hij geen hoop of vergeving vinden, en hij zal ten slotte alle
verlangen om met God verzoend te worden, verliezen.
Terwijl Jezus nog het volk leerde, brachten Zijn discipelen de boodschap dat Zijn moeder en broers
buiten stonden en Hem wensten te zien. Hij wist wat in hun hart omging en “Hij antwoordde de
boodschapper en zeide: Wie is Mijn moeder en wie zijn Mijn broeders? En Hij strekte Zijn hand
uit over Zijn discipelen en zeide: Ziedaar Mijn moeder en Mijn broeders. Want al wie doet de wil
Mijns Vaders, Die in de hemelen is, die is Mijn broeder en zuster en moeder”.
Allen die Christus in geloof wilden aannemen, waren met Hem verbonden met een band die
nauwer was dan bloedverwantschap. Zij zouden één met Hem worden zoals Hij één was met de
Vader. Als iemand die Zijn woorden geloofde en deed, was Zijn moeder nauwer en heilzamer met
Hem verbonden dan door haar natuurlijke verwantschap. Zijn broers zouden geen voordeel hebben
van hun familiebetrekking met Hem, indien ze Hem niet aannamen als hun persoonlijke Verlosser.
Welk een steun zou Christus gevonden hebben in Zijn aardse verwanten, indien ze in Hem geloofd
hadden als in een van de hemel Gezondene, en met Hem hadden samengewerkt in het werk van
God! Hun ongeloof wierp een schaduw over het leven van Jezus op aarde. Het maakte deel uit van
de bitterheid van de beker der smart, die Hij voor ons ledigde.
De vijandschap die in het menselijk hart gekoesterd werd tegen het evangelie, werd hevig gevoeld
door de Zoon van God, en dat was voor Hem het meest pijnlijk in Zijn tehuis; immers, Zijn eigen
hart was vol tederheid en liefde, en Hij stelde tedere zorg in de gezinsverhoudingen op prijs. Zijn
broers verlangden, dat Hij zou toegeven aan hun ideeën, terwijl een dergelijke handelwijze
volkomen in strijd zou zijn met Zijn goddelijke opdracht. Zij beschouwden Hem als iemand die
behoefte had aan hun raad. Zij beoordeelden Hem vanuit hun menselijk oogpunt, en dachten dat,
als Hij maar dingen zou zeggen die aanvaardbaar waren voor de schrifgeleerden en Farizeeën, Hij
het onaangename geschil dat door Zijn woorden ontstond, zou vermijden. Zij meenden, dat Hij
buiten Zichzelf was, doordat Hij aanspraak maakte op goddelijk gezag en Zich voor de rabbi’s
stelde als iemand die hun zonden laakte. Zij wisten, dat de Farizeeën een gelegenheid zochten om
Hem te beschuldigen, en ze hadden het gevoel, dat Hij hun al voldoende gelegenheid had gegeven.
Met hun korte maatstaf konden zij de opdracht die Hij moest vervullen, niet peilen, en daarom
konden ze geen medegevoel hebben met Zijn beproevingen. Hun ruwe, miskennende woorden
toonden aan, dat zij geen werkelijk begrip hadden van Zijn karakter en dat ze niet inzagen, dat het
goddelijke zich met het menselijke vermengde. Dikwijls zagen ze Hem vol smart; maar in plaats
van Hem te vertroosten, wondden hun geest en woorden slechts Zijn hart. Zijn gevoelige natuur
werd gemarteld, zijn motieven werden verkeerd begrepen en Zijn werk niet verstaan.
Zijn broers voerden de filosofie van de Farizeeën dikwijls aan, die versleten en grijs van ouderdom
was en verbeeldden zich, dat zij Hem, Die alle waarheid begreep en alle geheimen verstond,
konden leren. Zij veroordeelden openlijk hetgeen ze niet konden begrijpen. Hun verwijten
202