Het Leven van Jezus door E. G. White

Hoofdstuk 85—Nog eens bij het meer
Jezus had bepaald, dat Hij Zijn discipelen in Galilea zou ontmoeten; en spoedig nadat de week van
het Pascha voorbij was, richtten zij hun schreden derwaarts. Hun afwezigheid te Jeruzalem tijdens
het feest zou als ontrouw en afvalligheid zijn uitgelegd; daarom bleven zij tot het einde ervan.
Maar toen dit voorbij was, keerden zij vol vreugde naar huis terug om de Heiland te ontmoeten,
zoals Hij had verordend.
Er bevonden zich zeven van de discipelen in het gezelschap. Zij droegen de eenvoudige kledij van
vissers; zij waren arm aan aardse goederen, maar rijk aan kennis en werken der waarheid, wat hun
in de ogen des Hemels de hoogste rang als leraars gaf. Zij hadden niet gestudeerd aan de
profetenscholen; gedurende drie jaren hadden zij onderwijs ontvangen van de grootste Leraar Die
de wereld ooit heeft gekend. Door Zijn onderricht waren zij edeler, intelligent en beschaafd
geworden, machten waardoor mensen tot kennis der waarheid gebracht zouden kunnen worden.
Veel van de tijd van het dienstwerk van Christus was in de omgeving van het Meer van Galilea
doorgebracht. Toen de discipelen bijeenkwamen op een plaats waar zij waarschijnlijk niet gestoord
zouden worden, bemerkten zij, dat zt omringd waren door herinneringen aan Jezus en Zijn
machtige werken. Op deze zee had Jezus, terwijl hun harten van angst vervuld waren en een sterke
storm hen ten ondergang joeg, op de golven gewandeld om hen te redden. Hier was de storm
gestild door Zijn woord. Zij konden het strand zien waar meer dan tienduizend mensen van een
paar broodjes en visjes gevoed waren. Niet ver hier vandaan lag Kapernaüm, waar zovele
wonderen hadden plaatsgevonden. Terwijl de discipelen het tafereel aanschouwden, waren hun
gedachten vervuld van de woorden en daden van hun Heiland.
Het was een aangename avond, en Petrus, die nog steeds veel van zijn oude liefhebberij in boten
en visvangst had, stelde voor, dat zij het meer zouden opgaan en hun netten zouden uitwerpen.
Allen waren bereid met dit plan in te stemmen; zij hadden behoefte aan voedsel en kleding, waarin
de opbrengst van een nacht succesvol vissen zou kunnen voorzien. Zo voeren zij uit in hun boten,
maar zij vingen niets. De gehele nacht zwoegden zij, zonder succes. Tijdens die vermoeiende uren
spraken zij over hun afwezige Here, en zij haalden de heerlijke gebeurtenissen op waarvan zij,
tijdens Zijn dienstwerk bij het meer, getuigen waren geweest. Zij vroegen zich af hoe hun eigen
toekomst zou zijn, en werden bedroefd over hetgeen voor hen lag.
Al deze tijd volgde een eenzame toeschouwer op de kust hen met Zijn ogen, terwijl Hijzelf
ongezien bleef. Eindelijk daagde de morgen. Het schip bevond zich slechts op kleine afstand van
de oever, en de discipelen zagen een vreemdeling op de oever staan die hen aansprak met de vraag:
“Kinderen, hebt gij ook enige toespijs?” Toen zij antwoordden: “Neen”, zei Hij tot hen: “Werpt
uw net uit aan de rechterzijde van het schip en gij zult vinden. Zij wierpen het (net) uit en konden
het niet meer trekken vanwege de menigte der vissen”. Johannes herkende de vreemdeling en riep
naar Petrus: “Het is de Here!” Petrus was zó uitgelaten en zó verblijd, dat hij zich in zijn geestdrift
in het water stortte en weldra aan de zijde van zijn Meester stond. De andere discipelen kwamen
524