Het Leven van Jezus door E. G. White

De discipelen begrepen de betekenis van dit schouwspel niet; maar zij verblijdden zich over het
feit, dat de geduldige Leraar, de Zachtmoedige en Nederige, Die heeft rondgezworven als een
hulpeloze vreemdeling, geëerd wordt door hen die door de hemel begenadigd zijn. Zij geloven, dat
Elia gekomen is om de regering van de Messias aan te kondigen, en dat het koninkrijk van Christus
nu ieder ogenblik op aarde kan worden opgericht. Zij zouden voor altijd de herinnering aan hun
vrees en teleurstelling uit hun gedachten willen bannen. Hier, waar de heerlijkheid van God wordt
geopenbaard, willen zij vertoeven. Petrus roept uit: “Meester, het is goed, dat wij hier zijn, laten
wij drie tenten opslaan, voor U een, en voor Mozes een, en voor Elia een”. De discipelen zijn ervan
overtuigd, dat Mozes en Elia gezonden zijn om hun Meester te beschermen, en om Zijn gezag als
koning te bevestigen.
Maar vóór de kroon moet het kruis komen. Niet het kronen van Jezus tot koning, maar het sterven,
dat in Jeruzalem zou plaatsvinden, is het onderwerp van hun gesprek met Jezus. Jezus, Die de
zwakheid van de menselijke natuur droeg en gebukt ging onder de smart en zonden van het
mensdom, wandelde alleen te midden van de mensen. Toen de duisternis van de komende
beproeving op Hem drukte, was Hij eenzaam van geest in een wereld die Hem niet kende. Zelfs
Zijn geliefde discipelen hadden het geheimenis van Zijn zending niet begrepen, in beslag genomen
als ze waren door hun eigen twijfel en smart en eerzuchtige verwachtingen. Hij had gewoond te
midden van de liefde en gemeenschap van de hemel, maar in de wereld die Hij geschapen had,
was Hij eenzaam. Nu had de Hemel zijn boodschappers naar Jezus gezonden; geen engelen, maar
mensen die lijden en smart verdragen hadden, en die konden medeleven met de Heiland in de
beproeving van Zijn leven op aarde. Mozes en Elia waren medewerkers van Christus geweest.
Zij hadden Zijn verlangen om het mensdom te redden gedeeld. Mozes had voor Israël gepleit met
de woorden: “Maar nu, vergeef toch hun zonde— en zo niet, delg mij dan uit het boek dat Gij
geschreven hebt”. Elia had de eenzaamheid van geest gekend, toen hij gedurende drie en een half
jaar van hongersnood de last van de haat en de ellende van het volk had gedragen. Alleen had hij
gestaan voor God op de berg Karmel. Alleen was hij de woestijn in gevlucht in angst en wanhoop.
Deze mensen, die uitverkoren waren boven iedere engel rondom Gods troon, waren gekomen om
met Jezus te spreken over de voorvallen van Zijn lijden, en om Hem te vertroosten met de
zekerheid van het medeleven van de Hemel. De hoop van de wereld, de redding van ieder
menselijk wezen was het onderwerp van dit gesprek.
Omdat zij door de slaap overmand waren, hoorden de discipelen slechts weinig over wat gesproken
werd tussen Jezus en de boodschappers van de hemel. Daar zij niet hadden gewaakt en gebeden,
hadden ze niet datgene ontvangen wat God wilde geven — kennis van het lijden van Christus, en
de heerlijkheid die daarop zou volgen. Zij misten de zegen die hun deel had kunnen zijn door in
Zijn zelfopoffering te delen. Traag van hart om te geloven waren deze discipelen; zij hadden
weinig waardering voor de schat waarmede de Hemel hen trachtte te verrijken.
Toch ontvingen ze groot licht. Zij ontvingen de verzekering dat de gehele hemel op de hoogte was
van de zonde die het Joodse volk beging door Jezus te verwerpen. Zij kregen een helderder inzicht
269