Het Leven van Jezus door E. G. White

Pilatus’ gelaat verbleekte. Hij was verward door zijn eigen tegenstrijdige gevoelens. Maar terwijl
hij talmde om te handelen, vuurden de priesters en oversten het volk nog meer aan. Pilatus werd
gedwongen te handelen. Hij herinnerde zich nu, dat er een gewoonte bestond die zou kunnen
dienen om Christus’ vrijlating te bewerkstelligen. Het was gebruikelijk op dit feest een of andere
gevangene, die door het volk werd gekozen, los te laten. Deze gewoonte was van heidense afkomst;
er was geen schijn van rechtvaardigheid in, maar de Joden hechtten zeer veel waarde eraan. De
Romeinse autoriteiten hielden op dat ogenblik een man gevangen, Barabbas geheten en die ter
dood was veroordeeld. Deze man beweerd dat hij de Messias was. Hij beweerde, dat hij gezag had
om een nieuwe orde in te stellen, ten einde zaken in de wereld recht te zetten. Misleid door Satan
beweerde hij, dat alles wat hij zou verkrijgen door diefstal of roof, hem toebehoorde. Hij had door
satanische werking wonderlijke dingen gedaan, had volgelingen onder het volk gewonnen en had
oproer tegen de Romeinse regering ontketend. Onder het mom van godsdienstige geestdrift was
hij een verharde, niets ontziende schurk, uit op rebellie en wreedheid. Door het volk te laten kiezen
tussen deze man en de onschuldige Heiland, meende Pilatus een rechtvaardigheidsgevoel bij hen
te doen omstaan. Hij hoopte hun sympathie voor Jezus te winnen in verzet tegen de priesters en
oversten. Hij wendde zich dus naar de menigte en zei met grote ernst: “Wie wilt gij, dat ik u zal
loslaten? Barabbas, of Jezus Die Christus genoemd wordt?”
Als het gehuil van wilde beesten klonk het antwoord van de schare: “Laat ons Barabbas los!”
Steeds luider werd de roep: Barabbas! Barabbas! In de mening dat het volk zijn vraag niet begrepen
had, vroeg Pilatus: “Wilt gij dan, dat ik u de Koning der Joden loslaat?” Maar zij schreeuwden
opnieuw: “Weg met Hem, laat ons Barabbas los!” “Wat moet ik dan doen met Jezus Die Christus
genoemd wordt?” vroeg Pilatus. Opnieuw schreeuwde de deinende menigte als duivels. Duivels
zelf in mensengestalte bevonden zich onder de menigte, en wat kon men anders verwachten dan
het antwoord: “Hij moet gekruisigd worden!”?
Pilatus was verontrust. Hij had niet gedacht dat het zover zou komen. Hij schrok ervoor terug, een
onschuldig man over te leveren aan de meest schandelijke en wrede dood die kon worden opgelegd.
Toen het stemmenrumoer was bedaard, wendde hij zich tot de mensen, zeggende: “Wat heeft Hij
dan toch voor kwaad gedaan?” Maar de zaak was te ver gevorderd om nog te beredeneren. Zij
wensten geen bewijs van de onschuld van Christus, maar Zijn veroordeling.
Toch probeerde Pilatus Hem te redden. “Hij zeide voor de derde maal tot hen: Wat heeft Deze dan
toch voor kwaad gedaan? Ik heb niets in Hem gevonden waarop de doodstraf staat. Ik zal Hem dus
geselen en dan loslaten”! Maar zelfs het noemen van Zijn vrijlating bewoog het volk tot een
tienvoudige woede. “Kruisig Hem! Kruisig Hem”! riepen zij. Steeds luider werd de storm die was
uitgelokt door de besluiteloosheid van Pilatus.
Jezus, uitgeput door vermoeidheid en bedekt met wonden, werd gegrepen en voor de ogen van de
menigte gegeseld. “De soldaten nu leidden Hem weg tot binnen het hof, dat is het gerechtsgebouw,
en riepen de gehele afdeling bijeen. En zij trokken Hem een purperen kleed aan en zetten Hem een
kroon op die zij van doornen hadden gevlochten. En zij begonnen Hem te begroeten: Wees gegroet,
Gij Koning der Joden! En zij... bespuwden Hem en zij vielen op de knieën en bewezen Hem hulde”.
475