Het Leven van Jezus door E. G. White

menselijke natuur aan met de mogelijkheid te bezwijken voor de verzoeking. Wij hebben niets te
dragen dat Hij niet verdragen heeft.
Bij Christus was, evenals bij het heilige paar in Eden, de eetlust de basis voor de eerste grote
verzoeking. Op het punt waar de verleiding begonnen is, moet het werk der verlossing beginnen.
Zoals Adam viel door het toegeven aan de eetlust, zo moet Christus overwinnen door het
overwinnen van de eetlust. “En nadat Hij veertig dagen en veertig nachten gevast had, kreeg Hij
ten laatste honger. En de verzoeker kwam en zeide tot Hem: Indien Gij Gods Zoon zijt, zeg dan
dat deze stenen broden worden. Maar Hij antwoordde en zeide: Er staat geschreven: Niet alleen
van brood zal de mens leven, maar van alle woord dat uit de mond Gods uitgaat”.
Van Adams tijd tot die van Christus had genotzucht de macht van de eetlust en de hartstochten
doen toenemen, tot op een punt waarop ze een bijna onbegrensde macht hadden. Zo waren de
mensen verlaagd en verziekt geworden, en uit henzelf was het onmogelijk te overwinnen. In de
plaats van de mens overwon Christus door de zwaarste proef te doorstaan. Om onzentwille
beoefende Hij een zelfbeheersing die sterker was dan honger of dood. En bij Zijn eerste
overwinning waren nog andere belangen betrokken die naar voren komen in al onze strijd met de
machten der duisternis. Toen Jezus de woestijn inging, was Hij omgeven door de heerlijkheid des
Vaders. Geheel in beslag genomen door de gemeenschap met God, werd Hij opgeheven boven de
menselijke zwakheden. Maar de heerlijkheid verliet Hem, en Hij bleef achter om te strijden tegen
de verzoeking. Dit drukte ieder ogenblik op Hem. Zijn menselijke natuur schrok terug voor de
strijd die Hem wachtte. Veertig dagen lang vastte en bad Hij. Zwak en uitgeput van de honger,
vermoeid en afgetobd door de geestelijke strijd, “was Zijn verschijning zozeer misvormd, niet
meer menselijk, en niet meer als die der mensenkinderen Zijn gestalte”.
Nu had Satan zijn kans. Nu meende hij dat hij Christus zou kunnen overwinnen. Als in antwoord
op Zijn gebeden, kwam er tot de Heiland iemand in de gestalte van een engel des hemels. Hij
beweerde dat hij een boodschap van God had, om te verklaren dat de vasten van Christus tot een
einde gekomen was. Zoals God een engel gezonden had om de hand van Abraham ervan te
weerhouden Izaäk te offeren, zo had de Vader, voldaan over het feit dat Christus gewillig was het
met bloed bevlekte pad te gaan, een engel gezonden om Hem te bevrijden; dit was de boodschap
die aan Jezus werd gebracht. De Heiland was verzwakt door de honger, Hij hunkerde naar voedsel,
toen de Satan Hem opeens aanviel. Wijzende op de stenen die verspreid in de woestijn lagen, en
die eruit zagen als broden, zei de verzoeker: “Indien Gij Gods Zoon zijt, zeg dan dat deze stenen
broden worden”.
Hoewel hij zich voordoet als een engel des lichts, verraden reeds zijn eerste woorden zijn karakter.
“Indien Gij Gods Zoon zijt”. Hier wordt wantrouwen gesuggereerd. Wanneer Jezus zou doen wat
Satan voorstelt, zou dat een aanvaarden van de twijfel betekenen. De verzoeker is van plan Christus
ten val te brengen met dezelfde middelen die zoveel succes hadden bij het mensdom in de beginne.
Hoe listig had Satan Eva in Eden benaderd! “God heeft zeker wel gezegd: Gij zult niet eten van
enige boom in de hof?” Tot zover waren de woorden van de verleider waar, maar in de manier
waarop hij ze uitsprak, lag een verborgen verachting voor de woorden van God. Er was een bedekte
61