Het Leven van Jezus door E. G. White

diepe droefheid schilderde Hij voor de joden de gevolgen van hun verwerping van Zijn genade:
“Ik zeg u, dat er velen zullen komen van Oost en West en zullen aanliggen met Abraham en Izak
en Jakob in het koninkrijk der hemelen; maar de kinderen van het koninkrijk zullen uitgeworpen
worden in de buitenste duisternis; daar zal geween zijn en het tandengeknars”. Helaas, hoevelen
bereiden zich ook nu voor op die noodlottige teleurstelling! Terwijl zielen in de duisternis van het
heidendom Zijn genade aanvaarden, zijn er zovelen in de christelijke landen op wie het licht alleen
schijnt om veronachtzaamd te worden.
Op een afstand van meer dan dertig kilometervan Kapernaüm, op een hoogvlakte die uitzicht biedt
op de uitgestrekte, prachtige vlakte van Esdrelon, lag het dorpje Naïn, en daarheen richtte Jezus
vervolgens Zijn schreden. Velen van Zijn discipelen en ook anderen gingen met Hem mee, en de
gehele weg langs kwamen er mensen die verlangend waren Zijn woorden van liefde en mededogen
te horen; ze brachten hun zieken om door Hem genezen te worden, en verkeerden steeds in de
hoop, dat Hij Die over zulk een wonderlijke kracht beschikte, Zich bekend zou maken als de
Koning van Israël. Een grote menigte verdrong zich rondom Hem, en het was een verheugd,
verwachtingsvol gezelschap dat Hem volgde over het rotspad naar de poort van het dorpje op de
berghelling.
Wanneer ze dichterbij komen, zien ze een begrafenisstoet uit de poort naderen. Met langzame,
droeve schreden begeeft deze zich naar de begraafplaats. Op een open draagbaar, die vooraan in
de stoet gedragen wordt, ligt het lichaam van de dode, en daaromheen zijn de rouwdragers, die de
lucht vervullen met hun jammerkreten. Al de mensen uit het plaatsje schijnen bijeengekomen om
hun eerbied voor de dode te tonen en hun medeleven met de nabestaanden.
Het was een deerniswekkend schouwspel. De gestorvene was de enige zoon van zijn moeder, en
zij was een weduwe. De eenzame treurende volgde haar enige aardse steun en troost naar het graf.
“En toen de Here haar zag, werd Hij met ontferming over haar bewogen.” Terwijl ze verder liep,
blindelings, wenend, zonder Zijn aanwezigheid op te merken, kwam Hij dicht naast haar, en zei
vriendelijk: “Ween niet”. Jezus stond op het punt haar smart in vreugde te veranderen, maar toch
kon Hij deze uitdrukking van teder medeleven niet weerhouden.
“En naderbij gekomen, raakte Hij de baar aan”;16 Hem kon zelfs een aanraking met de dood niet
verontreinigen. De dragers stonden stil en de weeklachten van de rouwklagers verstomden. Beide
gezelschappen verzamelden zich rond de baar, terwijl ze hoopten tegen hoop in. Er was Iemand
aanwezig Die ziekten had uitgebannen en duivelen uitgeworpen; was ook de dood onderworpen
aan Zijn macht?
Met heldere, gezaghebbende stem worden de woorden uitgesproken: “Jongeling, Ik zeg u, sta op!”
Die stem dringt door in de oren van de dode. De jonge man opent de ogen. Jezus neemt hem bij
de hand en heft hem op. Zijn blik valt op haar die wenend naast hem stond, en moeder en zoon
worden herenigd in een lange, vreugdevolle omhelzing. De menigte kijkt in stilte toe, alsof ze
betoverd is. “Vrees beving hen allen.” Zwijgend en eerbiedig bleven ze een ogenblik staan, alsof
ze in de tegenwoordigheid van God Zelf waren. Toen “verheerlijkten zij God, zeggende: Een groot
197