Het Leven van Jezus door E. G. White

medewerking van de Geest van God, iemand maken tot een kanaal van licht. Het zaaien van het
zaad des evangelies zal geen succes hebben, indien het zaad niet door de dauw des hemels tot leven
wordt gewekt. Voordat één boek van het Nieuwe Testament was geschreven, voordat na de
hemelvaart van Christus, één evangelieprediking was gehouden, kwam de Heilige Geest over de
biddende apostelen. Toen getuigden hun vijanden van hen: “Gij hebt Jeruzalem vervuld met uw
leer”.
Christus heeft aan Zijn gemeente de gave van de Heilige Geest beloofd, en die belofte komt ons
evenzeer toe als de eerste discipelen. Maar evenals aan iedere belofte is hieraan een voorwaarde
verbonden. Er zijn vele mensen die geloven en belijden dat zij op de belofte des Heren aanspraak
maken; zij spreken over Christus en over de Heilige Geest, doch ontvangen daarvan geen zegen.
Zij geven hun ziel niet over om door de hemelse machten te worden geleid en bestuurd. Wij kunnen
de Heilige Geest niet gebruiken. De Geest moet ons gebruiken. Door de Geest werkt God in Zijn
kinderen “om Zijn welbehagen zowel het willen als het werken”. Maar velen willen zich hieraan
niet onderwerpen. Zij willen het zelf klaarspelen. Daarom ontvangen zij de hemelse gift niet.
Alleen aan hen die nederig op God wachten, die uitzien naar Zijn leiding en genade, wordt de
Geest gegeven. De kracht van God wacht erop, dat zij daarom vragen en die aanvaarden. Deze
beloofde zegen brengt, indien wij daarop in het geloof aanspraak maken, alle andere zegeningen
met zich mee. Zij worden gegeven naar de rijkdom van de genade van Christus, en Hij is bereid
die te schenken aan iedere ziel naar de mate dat zij kan ontvangen.
In Zijn toespraak tot de discipelen maakte Jezus geen droevige toespelingen op Zijn eigen lijden
en dood. Het laatste dat Hij hun schonk, was vrede. Hij zei: “Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik
u; niet gelijk de wereld die geeft, geef Ik hem u. Uw hart worde niet ontroerd of versaagd”.
Voordat zij de opperzaal verlieten, ging de Heiland Zijn discipelen voor in een loflied. Zijn stem
werd gehoord, niet in tonen van een droeve klaagzang, maar in de vreugdevolle tonen van het
Paschahallelujah: “Looft de Here, alle gij volken, prijst Hem, alle gij natiën; want Zijn
goedertierenheid is machtig over ons, en des Heren trouw is tot in eeuwigheid. Hallelujah”.
Na de lofzang vertrokken zij. Door de drukke straten zochten zij hun weg, de stadspoort uit naar
de Olijfberg. Langzaam gingen zij voort, een ieder bezig met zijn eigen gedachten. Toen zij
begonnen af te dalen in de richting van de berg, zei Jezus op diep bedroefde toon: “Gij zult allen
aan Mij aanstoot nemen in deze nacht. Want er staat geschreven: Ik zal de Herder slaan en de
schapen der kudde zullen verstrooid worden”. De discipelen luisterden met smart en verwondering.
Zij herinnerden zich hoe in de synagoge te Kapernaum, toen Christus over Zichzelf had gesproken
als het Brood des levens, velen aanstoot daaraan hadden genomen en zich van Hem hadden
afgewend. Maar de twaalven hadden getoond dat zij niet ontrouw waren. Petrus, sprekende uit
naam van zijn broeders, had toen zijn trouw aan Christus verklaard. Toen had de Heiland gezegd:
“Heb Ik niet u twaalven uitgekozen? En één van u is een duivel”. In de opperzaal had Jezus gezegd,
dat één van de twaalven Hem zou verraden, en dat Petrus Hem zou verloochenen. Maar nu
omsloten Zijn woorden hen allen.
435