Het Leven van Jezus door E. G. White

te openbaren. Door een woord, een blik, kon Hij Zijn vervolgers dwingen te belijden, dat Hij Here
was boven koningen en machthebbers, priesters en tempel. Maar het was Zijn moeilijke taak om
de plaats te behouden die Hij had gekozen, één met de mensheid.
De engelen des hemels waren getuigen van iedere beweging die gemaakt werd tegen hun geliefde
Meester. Zij verlangden Christus te bevrijden. Onder Gods gezag hebben de engelen onbegrensde
macht. Bij één gelegenheid sloegen zij, in gehoorzaamheid aan het bevel van Christus, in één nacht
honderdvijfentachtig duizend man van het Assyrische leger. Hoe gemakkelijk zouden de engelen,
toen zij het schandelijke toneel van de rechtszitting van Christus aanschouwden, van hun
verontwaardiging blijk hebben kunnen geven door de tegenstanders van God te vernietigen! Maar
zij hadden geen bevel dit te doen. Hij Die Zijn vijanden ter dood had kunnen veroordelen, verdroeg
hun wreedheid. Zijn liefde voor Zijn Vader, en Zijn gelofte gedaan van de grondlegging der wereld,
om de Drager der zonde te worden, brachten Hem ertoe, zonder klagen de ruwe behandeling te
verdragen van hen voor wier redding Hij was gekomen. Het was een deel van Zijn zending, dat
Hij als mens alle beschimping en hoon moest verduren die de mensen op Hem konden leggen. De
enige hoop voor de mensheid lag in deze onderwerping van Christus aan alles wat Hij uit de handen
en de harten der mensen kon verdragen.
Christus had niets gezegd dat Zijn beschuldigers tegen Hem zouden kunnen gebruiken; nochtans
werd Hij gebonden, om aan te tonen dat Hij veroordeeld was. Er moest evenwel een schijn van
gerechtigheid worden opgehouden. Het was noodzakelijk, dat de vorm van een wettelijk verhoor
in acht werd genomen. De gezagdragers waren vastbesloten dit te verhaasten. Zij kenden de
achting die het volk voor Jezus koesterde, en vreesden dat, indien de gevangenneming ruchtbaar
werd gemaakt, men een reddingspoging zou ondernemen. Bovendien zou er, indien het verhoor
en de terechtstelling niet terstond plaatsvonden, een week uitstel noodzakelijk zijn in verband met
de viering van het Pascha. Dit zou hun plannen kunnen verijdelen. Wanneer zij zich wilden
verzekeren van de veroordeling van Jezus, waren zij voor een groot deel afhankelijk van het getier
van de menigte, waarvan velen tot het uitschot van Jeruzalem behoorden. Indien er een week uitstel
zou zijn, zou de opwinding afnemen, en het was waarschijnlijk, dat er dan een reactie zou komen.
Het grootste deel van het volk zou ten gunste van Christus in oproer komen; velen zouden naar
voren komen met een getuigenis om Hem van blaam te zuiveren en de machtige werken die Hij
had gedaan, aan het licht te brengen. Dit zou de verontwaardiging van het volk opwekken tegen
het Sanhedrin. Hun optreden zou veroordeeld worden, en Jezus zou worden vrijgelaten, om nieuwe
eerbewijzen van de scharen te ontvangen. De priesters en oversten besloten daarom dat Jezus in
handen van de Romeinen moest worden overgeleverd voordat hun opzet bekend werd.
Maar allereerst moest er een beschuldiging worden gevonden. Zij hadden tot nu toe nog niets
gewonnen. Annas gaf bevel dat Jezus naar Kajafas zou worden gebracht. Kajafas behoorde tot de
Sadduceeën, van wie sommigen nu de meest verwoede vijanden van Jezus waren. Hijzelf was,
hoewel hij geen sterk karakter bezat, precies even streng, harteloos en gewetenloos als Annas. Hij
zou geen middel onbeproefd laten om Jezus te vernietigen. Het was nu vroeg in de morgen en heel
donker; bij het licht van toortsen en lantaarns ging de gewapende bende met hun gevangene op
452