Het Leven van Jezus door E. G. White

tegenover hen te stellen. Maar zij hadden Zijn zondeloos leven gezien, en hoewel ze zich niet onder
Zijn discipelen rekenden, waren zij zeer onder de indruk gekomen van Zijn werken. Zijn
populariteit in Galilea streelde hun eerzucht; zij hoopten nog steeds, dat Hij een bewijs zou leveren
van Zijn kracht, waardoor de Farizeeën ertoe gebracht zouden worden in te zien, dat Hij Diegene
was Die Hij beweerde te zijn. Hoe zou het zijn, indien Hij werkelijk de Messias zou zijn, de Vorst
van Israël! Zij koesterden deze gedachte met trotse voldoening.
Zozeer verlangden zij hiernaar, dat zij bij Christus erop aandrongen, naar Jeruzalem te gaan. “Ga
van hier”, zeiden zij, “en reis naar Judea, opdat ook Uw discipelen Uw werken aanschouwen, die
Gij doet. Want niemand doet iets in het verborgen en tracht tegelijk zelf de aandacht te trekken.
Indien Gij zulke dingen doet, maak, dat Gij bekend wordt aan de wereld”. Het woord “indien” gaf
uitdrukking aan hun twijfel en ongeloof. Zij wreven Hem lafheid en zwakheid aan. Indien Hij wist,
dat Hij de Messias was, waarom dan deze vreemde terughoudendheid en traagheid? Indien Hij
werkelijk zodanige macht bezat, waarom dan niet openlijk naar Jeruzalem gegaan en Zijn
aanspraken laten gelden? Waarom niet in Jeruzalem de wonderwerken verrichten die van Hem in
Galilea verhaald werden? Verberg U niet in afgelegen provincies, zeiden ze, en verricht Uw
machtige werken niet ten voordele van ongeletterde landlieden en vissers. Vertoon Uzelf in de
hoofdstad, win de steun van priesters en oversten, en verenig het volk door het oprichten van het
nieuwe koninkrijk.
Deze broeders van Jezus redeneerden vanuit het zelfzuchtige oogmerk dat zo dikwijls wordt
gevonden in de harten van hen die naar uiterlijk vertoon jagen. Deze geest was de heersende geest
in de wereld. Zij waren gekrenkt, omdat Christus, in plaats van een tijdelijke troon te zoeken,
Zichzelf verklaard had het Brood des Levens te zijn. Zij waren diep teleurgesteld toen zovelen van
Zijn discipelen Hem in de steek lieten. Zijzelf wendden zich van Hem af, om te ontkomen aan het
kruis van erkenning van datgene wat Zijn werken openbaarden — dat Hij de van God Gezondene
was.
“Jezus dan zeide tot hen: Mijn tijd is nog niet gekomen, maar uw tijd is steeds bereid. U kan de
wereld niet haten, maar Mij haat zij, omdat Ik van haar getuig dat haar werken boos zijn. Gaat gij
op naar het feest; Ik ga niet op naar dit feest, omdat Mijn tijd nog niet vervuld is. En nadat Hij dit
tot hen gezegd had, bleef Hij in Galilea”. Zijn broeders hadden tot Hem gesproken op een toon
van gezag, en hadden Hem voorgeschreven hoe Hij moest handelen. Hij wierp hun verwijt op hen
terug, door hen niet te rangschikken onder Zijn zelfverloochenende discipelen, maar onder de
wereld. “U kan de wereld niet haten”, zei Hij, “maar Mij haat zij, omdat Ik van haar getuig, dat
haar werken boos zijn”. De wereld haat niet degene die in geest aan haar gelijk zijn; zij heeft hen
lief, omdat zij van haar zijn.
De wereld was voor Christus niet een oord van rust en zelfverheerlijking. Hij zag niet uit naar een
gelegenheid om de macht en heerlijkheid van de wereld te grijpen. Voor Hem stelde ze zulk een
beloning niet in het vooruitzicht. Het was de plaats waarheen Zijn Vader Hem gezonden had, Hij
was gegeven tot redding van de wereld, om het grote verlossingsplan ten uitvoer te brengen. Hij
was bezig met het volbrengen van Zijn werk voor het gevallen mensdom. Maar Hij mocht niet
285