Het Leven van Jezus door E. G. White

“Wij moeten werken de werken Desgene Die Mij gezonden heeft, zolang het dag is; er komt een
nacht waarin niemand werken kan”. Jezus ontweek zorg en verantwoordelijkheid niet, zoals
zovelen doen die belijden Zijn volgelingen te zijn. Omdat zij deze tucht proberen te ontwijken,
zijn zovelen zwak en onbekwaam. Zij bezitten wellicht kostbare en beminnelijke karaktertrekken,
maar ze zijn slap en bijna nutteloos wanneer moeilijkheden of hindernissen overwonnen moeten
worden. De zekerheid en de werklust, de vastheid en sterkte van karakter, die ons in Christus
getoond zijn, moeten in ons ontwikkeld worden door dezelfde discipline waaraan Hij Zich had
onderworpen. En de genade die Hij ontving, zal ons ook ten deel vallen.
Zolang Hij hier op aarde leefde, deelde onze Heiland het lot van de armen. Hij kende uit ervaring
hun zorgen en moeilijkheden, en Hij kon alle eenvoudige arbeiders troosten en bemoedigen. Zij
die een juist begrip hebben van hetgeen Zijn leven ons leert, zullen nooit het gevoel hebben dat er
onderscheid tussen de verschillende klassen moet worden gemaakt, en dat de rijken meer geëerd
moeten worden dan de achtenswaardige armen.
Jezus bracht opgewektheid en tact naar voren bij Zijn arbeid. Het vereist veel geduld en geestkracht
om bijbelgodsdienst uit te dragen in het huiselijk leven en in de werkplaats, om de spanning van
wereldse zaken te doorstaan en toch het oog alleen op de heerlijkheid van God gericht te houden.
Hierin was Christus een helper. Hij was nooit zozeer van wereldse zorgen vervuld dat Hij geen
tijd of aandacht meer voor het hemelse had. Dikwijls bracht Hij de vreugde van Zijn hart tot uiting
door het zingen van psalmen en hemelse liederen. Dikwijls hoorden de bewoners van Nazareth
hoe Hij Zijn stem verhief in lof en dank aan God. Door het lied hield Hij gemeenschap met de
hemel, en wanneer Zijn metgezellen klaagden dat ze de arbeid moe waren, werden ze
aangemoedigd door de lieflijke melodie die van Zijn lippen klonk. Zijn lofzang scheen de boze
engelen te verbannen, en gelijk wierook de plaats met aangename reuk te vervullen. De gedachten
van Zijn toehoorders werden van hun aardse ballingschap afgeleid naar het hemels tehuis. Jezus
was voor de wereld de bron van genezende genade, en gedurende al die jaren van afzondering in
Nazareth vloeiden uit Zijn leven stromen van medeleven en tederheid. De bejaarden, de
bedroefden, zij die gebukt gingen onder de last der zonde, de kinderen in hun onschuldige vreugde
in hun spel, de diertjes in het struikgewas, de geduldige lastdieren allen waren gelukkiger in Zijn
tegenwoordigheid. Hij Wiens machtwoord de werelden in stand hield, boog Zich om een gewonde
vogel te helpen. Niets was te gering voor Zijn aandacht, er was niets dat Hij beneden Zich achtte
om te dienen.
Naarmate dan Jezus toenam in wijsheid en grootte, nam Hij toe in genade bij God en mensen. Hij
verkreeg de sympathie van ieders hart, door te tonen dat Hij in staat was met allen mee te leven.
De sfeer van hoop en moed die Hem omgaf, maakte Hem tot een zegen voor ieder huis. En op de
sabbatdag werd Hij dikwijls in de synagoge naar voren geroepen om een gedeelte uit de Profeten
voor te lezen, en de harten van de toehoorders werden ontroerd wanneer er een nieuw licht straalde
uit de bekende woorden van de heilige boeken.
Toch vermeed Jezus uiterlijk vertoon. Gedurende al de jaren van Zijn verblijf in Nazareth maakte
Hij geen gebruik van Zijn wonderbare kracht. Hij zocht geen hoge positie en matigde zich geen
34