Het Leven van Jezus door E. G. White

De schriftgeleerde die de vraag aan Jezus gesteld had, kende de wet goed en was verbaasd over
Zijn woorden. Hij verwachtte niet, dat Hij zulk een diepe en grondige kennis van de Schriften zou
openbaren. Hij had een breder inzicht verkregen omtrent de beginselen die aan de heilige
voorschriften ten grondslag liggen. In tegenwoordigheid van samengestroomde priesters en
oversten erkende hij eerlijk, dat Christus de juiste verklaring van de wet had gegeven, door te
zeggen:
“Inderdaad, Meester, naar waarheid hebt Gij gezegd, dat Hij één is, en dat er geen ander is dan Hij.
En Hem lief te hebben uit geheel het hart en uit geheel het verstand en uit geheel de kracht, en de
naaste lief te hebben als zichzelf, is meer dan alle brandoffers en slachtoffers”.
De wijsheid van het antwoord van Christus had de schriftgeleerde overtuigd. Hij wist dat de Joodse
godsdienst meer bestond uit uiterlijke plechtigheden dan uit innerlijke vroomheid. Hij gevoelde
enigszins hoe waardeloos offers waren die zuiver voor de vorm gebracht werden, en het vergieten
van bloed voor de uitdelging van zonden zonder dat geloof erbij te pas kwam. Liefde en
gehoorzaamheid voor God en een onzelfzuchtige houding tegenover de mensen schenen voor hem
meer waarde te hebben dan al deze vormen. De bereidheid van deze man om de juistheid van de
redenering van Jezus te erkennen, en zijn besliste en prompte antwoord waar de mensen bij waren,
openbaarde een geest die volkomen verschillend was van de geest van de priesters en oversten.
Het hart van Jezus ging in ontferming uit naar de eerlijke schriftgeleerde, die het gewaagd had de
boze blikken van de priesters en de dreigementen van de oversten te trotseren om te spreken naar
de overtuiging van zijn hart. “En Jezus, ziende dat hij verstandig geantwoord had, zeide tot hem:
Gij zijt niet verre van het koninkrijk Gods”.
De schriftgeleerde was dichtbij het koninkrijk Gods door het feit, dat hij inzag dat rechtvaardige
daden meer aannemelijk zijn voor God dan brandoffers en slachtoffers. Maar het was nodig, dat
hij het goddelijk karakter van Christus zou erkennen, en door geloof in Hem kracht zou ontvangen
om de werken der gerechtigheid te doen. De eredienst had geen waarde, indien die niet door een
levend geloof met Christus werd verbonden. Zelfs de zedenwet bereikt haar doel niet, tenzij men
deze wet verstaat in haar verband met de Heiland. Christus had steeds weer aan-getoond, dat de
wet van Zijn Vader een diepere inhoud had dan alleen maar dwingende bevelen. In de wet ligt
hetzelfde beginsel opgesloten dat in het evangelie wordt geopenbaard. De wet wijst op de plicht
van de mens en toont hem zijn schuld. Op Christus moet hij zien om vergeving te verkrijgen en
kracht om datgene te doen wat de wet voorschrijft.
De Farizeeën waren dicht om Jezus heen gedrongen, toen Hij de vraag van de schriftgeleerde
beantwoordde. Nu wendde Hij Zich om en stelde hun een vraag: “Wat dunkt u van de Christus?
Wiens Zoon is Hij?”22 Deze vraag was bedoeld om hun geloof aangaande de Messias te beproeven
— om aan het licht te brengen of zij Hem eenvoudig zagen als een mens of als de Zoon van God.
Een koor van stemmen antwoordde: “Davids zoon”. Dit was de titel die de profetie aan de Messias
gegeven had. Toen Jezus door Zijn machtige wonderen Zijn goddelijkheid openbaarde, toen Hij
de zieken genas en de doden opwekte, hadden de mensen onder elkander de vraag gesteld: “Dit is
toch niet de zoon van David?” De Syrofenicische vrouw, de blinde Bartimeüs en vele anderen
389