Het Leven van Jezus door E. G. White

van Christus werden niet gesproken tot Petrus, maar tot degene die Hem van zijn Verlosser trachtte
te scheiden. “Ga weg, achter Mij, Satan”.36 Stel u niet langer tussen Mij en Mijn dwalende
dienstknecht. Laat Mij van aangezicht tot aangezicht komen met Petrus, opdat Ik hem het
geheimenis van Mijn liefde kan openbaren.
Het was voor Petrus een bittere les, een die hij slechts moeizaam leerde, dat het pad van Christus
op aarde door moeite en vernedering leidt. De discipel schrok terug voor een gemeenschap met
zijn Here in het lijden. Maar in de hitte van de smeltkroes zou hij leren wat de zegen daarvan was.
Lang daarna, toen zijn werkzame gestalte gebogen was door de last van jaren en van arbeid, schreef
hij: “Geliefden, laat de vuurgloed, die tot beproeving dient, u niet bevreemden, alsof u iets vreemds
overkwame. Integendeel, verblijdt u naarmate gij deel hebt aan het lijden van Christus, opdat gij
u ook met vreugde zult mogen verblijden bij de openbaring Zijner heerlijkheid”.
Jezus verklaarde nu aan Zijn discipelen, dat Zijn eigen leven van zelfverloochening een voorbeeld
was van hoe hun leven moest zijn. Terwijl Hij met de discipelen ook de mensen die in de nabijheid
vertoefd hadden, tot Zich riep, zei Hij: “Indien iemand achter Mij wil komen, die verloochene
zichzelf en neme dagelijks zijn kruis op en volge Mij”.38 Het kruis was verbonden met de macht
van Rome. Het was het instrument van de meest wrede en vernederende vorm van doodstraf. De
grootste misdadigers moesten het kruis naar de plaats van de terechtstelling dragen; en wanneer
men op het punt stond het op hun schouders te leggen boden zij dikwijls met wanhopig geweld
tegenstand, totdat zij overweldigd werden en het martelwerktuig aan hen werd vastgebonden. Maar
Jezus gebood Zijn volgelingen het kruis op te nemen en het te dragen, achter Hem aan. Voor de
discipelen wezen Zijn woorden, hoewel die slechts vaag begrepen werden, op hun onderwerping
aan de bitterste vernedering — zelfs aan de dood ter wille van Christus. De woorden van de
Heiland hadden geen vollediger zelfovergave kunnen schilderen. Maar dit alles had Hij voor hen
op Zich genomen. Jezus beschouwde de hemel niet als een begerenswaardige plaats terwijl wij
nog verloren waren. Hij had de hemelse hoven verlaten voor een leven van verwijten en smaad,
en een schandelijke dood. Hij Die rijk was aan kostelijke hemelse schatten, werd arm, opdat wij
door Zijn armoede rijk zouden worden. Wij moeten volgen op het pad dat Hij ging.
Liefde voor zielen voor wie Christus gestorven is, betekent het kruisigen van zichzelf. Hij die een
kind van God is, moet zichzelf van nu af beschouwen als een schakel in de ketting die is
neergelaten om de wereld te redden, één met Christus in Zijn genadeplan, en met Hem uitgaan om
het verlorene te zoeken en te redden. De christen moet steeds beseffen, dat hij zich aan God heeft
gewijd, en dat hij in zijn karakter Christus aan de wereld moet openbaren. De zelfopoffering, het
medeleven en de liefde die geopenbaard werden in het leven van Christus, moeten opnieuw naar
voren komen in het leven van hem die voor God werkt.
“Want ieder die zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar ieder die zijn leven
verliezen zal om Mijnentwil en om des evangelies wil, die zal het behouden”. Zelfzucht betekent
dood. Geen enkel orgaan van het lichaam zou kunnen leven wanneer het alleen zichzelf zou dienen.
Wanneer het hart het levensbloed niet zou zenden naar hand en hoofd, zou het spoedig zijn kracht
verliezen. Zoals ons levensbloed, zo wordt de liefde van Christus verspreid door ieder deel van
Zijn mystiek lichaam. Wij zijn elkanders leden, en de ziel die weigert mee te delen, zal vergaan.
265