Het Leven van Jezus door E. G. White

Genezer. We moeten Zijn belofte aangrijpen en bidden om de openbaring van Zijn kracht. Het
belangrijkste in het evangelie is herstel, en de Heiland zou willen dat wij de zieken, de hopelozen
en de gebrekkigen zouden zeggen, Zijn kracht aan te grijpen.
De macht der liefde was in heel het genezende werk van Christus, en alleen door deel te hebben
aan die liefde, door het geloof, kunnen wij instrumenten zijn voor Zijn werk. Indien wij nalaten de
goddelijke band met Christus aan te doen, kan de stroom van levengevende kracht niet in rijke
stromen van ons tot de mensen vloeien. Er zijn plaatsen waar de Heiland Zelf niet veel machtige
wonderen kon verrichten vanwege hun ongeloof. Zo scheidt ook nu ongeloof de gemeente van
haar goddelijke Helper. Zij heeft de eeuwige werkelijkheden slechts los in haar greep. Door haar
gebrek aan geloof wordt God teleurgesteld en van Zijn eer beroofd.
De gemeente heeft de belofte van Christus’ aanwezigheid, wanneer zij Zijn werk verricht. “Gaat
heen, onderwijst alle volken”, zegt Hij; “en zie, Ik ben met u al de dagen, tot aan de voleinding der
wereld”.21 Zijn juk op te nemen, is een van de eerste voorwaarden om Zijn kracht te ontvangen.
Het leven van de gemeente hangt af van haar getrouwheid in het vervullen van de opdracht des
Heren. Dit werk te verwaarlozen, betekent geestelijke zwakheid en verval uitnodigen. Waar niet
actief voor anderen wordt gewerkt, taant de liefde en verzwakt het geloof.
Het is de bedoeling van Christus, dat Zijn dienaren opvoeders van de gemeente in het
evangeliewerk zullen zijn. Zij moeten de gemeente leren, hoe zij de verlorenen moeten zoeken en
redden. Maar is dit het werk dat zij doen? Helaas, hoevelen werken hard om een sprankje leven te
blazen in een gemeente die op het punt staat om te sterven! Hoevele gemeenten worden verzorgd
als zieke lammeren door degenen die naar verloren schapen behoorden te zoeken! En al die tijd
komen miljoenen en miljoenen mensen zonder Christus om.
Goddelijke liefde is, terwille van de mensen, tot haar onpeilbare diepten beroerd, en de engelen
verwonderen zich, dat zij in degenen die zulk een grote liefde ontvangen, slechts oppervlakkige
dankbaarheid waarnemen. Engelen verwonderen zich over de geringe waardering van de mensen
voor de liefde Gods. Zouden wij willen weten hoe Christus daarover denkt? Hoe zouden een vader
en een moeder zich gevoelen, indien zij wisten dat hun kind verdwaald in de koude en de sneeuw,
veronachtzaamd was en achtergelaten om om te komen door mensen die het hadden kunnen redden?
Zouden ze niet verschrikkelijk bedroefd zijn, diep verontwaardigd? Zouden zij niet zulke
moordenaars aanklagen met een toorn brandend als hun tranen, hevig als hun liefde? Het lijden
van ieder mens is het lijden van Gods kind, en zij die geen helpende hand uitsteken naar hun
verloren gaande medemensen, wekken Zijn rechtvaardige toorn op. Dit is de toorn des Lams. Tot
hen die aanspraak maken op gemeenschap met Christus en toch onverschillig hebben gestaan
tegenover de noden van hun medemensen, zal Hij op de grote oordeelsdag aanzeggen: “Ik weet
niet, vanwaar gij zijt; gaat weg van Mij, alle gij werkers der ongerechtigheid”.
In de opdracht aan Zijn discipelen omschreef Christus niet alleen hun werk, maar Hij gaf hun ook
de boodschap. Leert de volken, zei Hij, “onderhouden al wat Ik u bevolen heb”. De discipelen
moesten onderwijzen wat Christus onderwezen had. Hier wordt niet alleen datgene bedoeld wat
535