Het Leven van Jezus door E. G. White

Hoofdstuk 66—Strijd
De priesters en oversten hadden zwijgend naar de rake verwijten van Christus geluisterd. Zij
konden niets inbrengen tegen Zijn beschuldigingen. Maar zij waren slechts te vaster besloten om
Hem in de val te laten lopen, en met dit doel voor ogen zonden zij tot Hem spionnen, “die zich
voor-deden als vrome mensen, om Hem op een woord te vatten, ten einde Hem te kunnen
overleveren aan het gezag en de beschikking van de stadhouder”. Zij zonden niet de oude Farizeeën,
die Jezus vaak ontmoet had, maar jonge mannen die vurig en ijverig waren en van wie zij meenden
dat Jezus hen niet kende. Deze waren vergezeld van enige Herodianen, die de woorden van
Christus moesten horen, opdat ze tegen Hem zouden kunnen getuigen wanneer Hij verhoord zou
worden. De Farizeeën en Herodianen waren bittere vijanden geweest, maar nu waren ze één in hun
vijandschap tegen Christus.
De Farizeeën hadden zich altijd geërgerd aan het feit dat de Romeinen belasting van hen eisten.
Zij meenden, dat het betalen van schatting in strijd was met de wet van God. Nu zagen zij een
gelegenheid om een strik voor Jezus uit te zetten. De spionnen kwamen tot Hem en zeiden
ogenschijnlijk oprecht, alsof ze graag wilden weten wat hun plicht was: “Meester, wij weten dat
Gij rechtuit spreekt en leert en niemand naar de ogen ziet, maar in waarheid de weg Gods leert; is
het ons geoorloofd de keizer belasting te betalen of niet?”
De woorden: “Wij weten dat Gij rechtuit spreekt en leert”, zouden, indien zij oprecht waren
geweest, een heerlijke erkenning zijn geweest. Maar zij werden gesproken om te misleiden;
niettemin was hun getuigenis waar. De Farizeeën wisten, dat Christus rechtuit sprak en leerde, en
zij zullen geoordeeld worden naar hun eigen getuigenis.
Zij die de vraag aan Jezus stelden, meenden dat zij hun bedoeling voldoende hadden verborgen;
maar Jezus las hun harten als een open boek en bracht hun huichelachtigheid onder woorden. “Wat
verzoekt gij Mij?” zei Hij. Op deze wijze gaf Hij hun een teken dat zij niet gevraagd hadden, door
te laten zien dat Hij hun verborgen bedoeling las. Zij raakten nog meer in verwarring, toen Hij
eraan toevoegde: “Toont Mij een schelling”. Zij brachten er een, en Hij stelde hun de vraag:
“Wiens beeldenaar en opschrift draagt hij? Zij zeiden: Van de keizer”. Terwijl Hij wees naar het
opschrift op de munt, zei Jezus: “Geeft dan de keizer wat des keizers is, en Gode wat Gods is”.
De spionnen hadden verwacht dat Jezus hun vraag rechtstreeks zou beantwoorden, hetzij
bevestigend, hetzij ontkennend. Indien Hij zou zeggen: Het is tegen de wet om Caesar belasting te
betalen, zou Hij worden aangeklaagd bij de Romeinse autoriteiten en wegens aansporing tot verzet
in arrest worden gesteld. Maar in geval Hij betaling van de schatting rechtmatig zou verklaren,
waren zij van plan Hem voor het volk te beschuldigen, daar Hij Zich tegen de wet Gods stelde. Nu
waren ze beschaamd en verslagen. Hun plannen waren in de war gestuurd. De beknopte manier
waarop hun vraag was beantwoord, bood hun geen gelegenheid om meer te zeggen.
Christus’ antwoord was geen ontwijking, maar een eerlijk antwoord op de vraag. Terwijl Hij een
Romeinse munt, waarop de naam en de beeltenis van Caesar waren geslagen, in Zijn hand hield,
384