Het Leven van Jezus door E. G. White

konden vinden die de vernederende last zou kunnen torsen. De Joden zelf konden dit niet doen,
omdat de verontreiniging hen zou verhinderen het Pascha te vieren. Zelfs niemand uit het gepeupel
dat Hem volgde, zou zich vernederen om het kruis te dragen.
Op dit ogenblik komt juist een vreemdeling, Simon van Cyrene, die van het land kwam, de menigte
tegen. Hij hoort het gehoon en gespot van de menigte; hij hoort de woorden die vol verachting
worden herhaald: Maak ruimte voor de Koning der Joden. Hij blijft staan, verwonderd over het
schouwspel; en wanneer hij zijn medelijden uitspreekt, grijpen zij hem en leggen het kruis op zijn
schouders.
Simon had over Jezus gehoord. Zijn zonen geloofden in de Heiland, maar hijzelf was geen discipel.
Het dragen van het kruis naar Golgotha was een zegen voor Simon, en hij was sindsdien altijd
dankbaar voor deze voorzienigheid. Het bracht hem ertoe het kruis van Christus te verkiezen en
op te nemen, en voor altijd vol vreugde deze last te dragen.
In de menigte zijn er heel wat vrouwen die de onschuldig veroordeelde volgen naar de plaats waar
Hij op wrede wijze zal sterven. Hun aandacht is op Jezus gericht. Sommigen van hen hebben Hem
reeds eerder gezien. Sommigen hebben hun zieken en lijdenden tot Hem gebracht. Sommigen zijn
zelf genezen. Het verhaal van de dingen die hebben plaatsgevonden, komt ter sprake. Zij
verwonderden zich over de haat van de schare jegens Hem, voor Wie hun eigen harten vertederen
en bijkans breken. En niettegenstaande het optreden van de woedende massa en de boze woorden
van de priesters en oversten, geven deze vrouwen uiting aan hun medeleven. Wanneer Jezus
uitgeput onder het kruis neervalt, breken zij uit in droeve klachten.
Dit was het enige dat de aandacht van Christus trok. Hoewel Hij zeer leed, terwijl Hij de zonden
der wereld droeg, stond Hij niet onverschillig tegenover een uiting van smart. Hij keek deze
vrouwen met teder mededogen aan. Zij geloofden niet in Hem. Hij wist dat ze Hem niet beklaagden
als iemand die van God gezonden was, maar dat zij werden bewogen door gevoelens van menselijk
medelijden. Hij verachtte hun medelijden niet, maar in Zijn hart ontwaakte een diepe sympathie
voor hen. “Dochters van Jeruzalem”, zei Hij, “weent niet over Mij, maar weent over uzelf en over
uw kinderen”. Van het toneel voor Zijn ogen zag Christus vooruit naar het ogenblik van Jeruzalems
verwoesting. Bij de verschrikkelijke gebeurtenis zouden velen van hen die nu om Hem weenden,
met hun kinderen omkomen.
Van de val van Jeruzalem gingen de gedachten van Jezus naar een groter oordeel. In de
verwoesting van de onboetvaardige stad zag Hij een symbool van de uiteindelijke verwoesting die
over de wereld zou komen. Hij zei: “Dan zal men beginnen te zeggen tot de bergen: Valt op ons
en tot de heuvelen: Bedekt ons. Want indien zij dit doen aan het groene hout, wat zal met het dorre
geschieden?” Met het groene hout stelde Jezus Zichzelf voor, de onschuldige Verlosser. God liet
toe, dat Zijn toorn over de overtreding op Zijn geliefde Zoon viel. Jezus zou voor de zonden der
mensen worden gekruisigd. Welk lijden zou dan de zondaar die voortging te zondigen, moeten
dragen? Ieder die geen berouw toonde en niet geloofde, zou smart en ellende ondervinden, die met
geen woorden kunnen worden beschreven.
482