Het Leven van Jezus door E. G. White

De discipelen haastten zich naar het graf en vonden het zoals Maria had gezegd. Zij zagen de
linnen windsels en de zweetdoek, maar zij vonden hun Here niet. Evenwel was dit zelfs een
getuigenis, dat Hij was opgestaan. De graf doeken waren niet achteloos terzijde geworpen, maar
zorgvuldig opgevouwen, elke doek op zijn eigen plaats. Johannes “zag het en geloofde”. Hij
verstond de Schrift nog niet, dat Christus uit de doden moest opstaan; maar hij herinnerde zich nu
de woorden van de Heiland die Zijn opstanding voorzegden.
Het was Christus Zelf, Die deze grafdoeken met zoveel zorg had neergelegd. Toen de machtige
engel naar het graf neerdaalde, voegde zich een andere engel bij hem, die met zijn groep over het
lichaam van de Here de wacht had gehouden. Toen de engel uit de hemel de steen wegwentelde,
ging de andere engel het graf binnen en maakte de windsels van het lichaam van Jezus los. Maar
het was de hand van de Heiland, die iedere doek opvouwde en op zijn eigen plaats legde. In de
ogen van Hem Die ster en atoom op gelijke wijze leidt, is niets onbelangrijk. Orde en volmaaktheid
worden gezien in al Zijn werk.
Maria was Johannes en Petrus naar het graf gevolgd; toen zij naar Jeruzalem terugkeerden, ble ef
zij achter. Toen ze in het lege graf keek, werd haar hart met smart vervuld. Naar binnen kijkend
zag ze de twee engelen, de een aan het hoofdeind en de ander aan het voeteneind van de plaats
waar Jezus had gelegen. “Vrouw, waarom weent gij?”, vroegen ze haar. “Omdat zij mijn Here
weggenomen hebben”, antwoordde zij, “en ik weet niet, waar zij Hem neergelegd hebben”.
Daarop wendde zij zich zelfs van de engelen af, omdat ze meende, dat ze iemand moest vinden die
haar zou kunnen vertellen wat er met het lichaam van Jezus was gebeurd. Weer sprak een stem tot
haar: “Vrouw, waarom weent gij? Wie zoekt gij?” Door haar tranen heen zag Maria de gestalte
van een man, en denkend dat het de hovenier was, zei ze: “Heer, als gij Hem hebt weggedragen,
zeg mij dan, waar gij Hem hebt neergelegd en ik zal Hem wegnemen”. Indien iemand meende, dat
het graf van deze rijke man een te eervolle plaats was om Jezus te begraven, zou zij zelf in een
plaats voor Hem voorzien. Er was een graf dat door Christus’ eigen stem was leeg geworden, het
graf waar Lazarus had gelegen. Zou zij daar geen plaats vinden om haar Here te begraven? Ze
voelde dat de zorg voor Zijn dierbaar, gekruisigd lichaam een grote troost zou zijn in haar smart.
Maar nu zei Jezus met Zijn eigen vertrouwde stem tot haar: “Maria”. Nu wist ze, dat het geen
vreemdeling was, die tot haar sprak, en toen ze zich omwendde, zag ze de levende Christus voor
zich staan. In haar vreugde vergat ze, dat Hij gekruisigd was geweest. Ze snelde naar Hem toe,
alsof ze Zijn voeten wilde omhelzen, en zei: “Rabboeni”. Maar Christus hief Zijn hand op, met de
woorden: Houd Mij niet vast, “want Ik ben nog niet opgevaren naar de Vader; maar ga naar Mijn
broeders en zeg hun: Ik vaar op naar Mijn Vader en uw Vader, naar Mijn God en uw God”. En
Maria ging met haar blijde boodschap op weg naar de discipelen.
Jezus weigerde de eer van Zijn volk aan te nemen, voordat Hij de verzekering had, dat Zijn offer
door de Vader was aanvaard. Hij steeg op naar de hemelse hoven en vernam van God Zelf de
verzekering, dat Zijn boetedoening voor de zonden der mensen overvloedig was geweest, dat door
Zijn bloed allen eeuwig leven zouden verkrijgen. De Vader bekrachtigde het met Christus
513