Het Leven van Jezus door E. G. White

Christus aan het kruis uitriep: “Het is volbracht!”, en het voorhangsel in de tempel doormidden
scheurde, verklaarde de Heilige Wachter dat het Joodse volk Hem had verworpen Die het
tegenbeeld was van al hun voorbeelden, de wezenlijke gestalte van al hun schaduwen. Israël werd
van God gescheiden. Terecht kon Kajafas zijn ambtsgewaden, die aanduidden dat hij aanspraak
erop maakte een vertegenwoordiger te zijn van de Grote Hogepriester, scheuren; want niet langer
hadden zij betekenis voor hem en het volk. Terecht kon de hogepriester zijn kleed scheuren, in
afschuw van zichzelf en het volk.
Het Sanhedrin had Jezus des doods schuldig bevonden; maar het was in strijd met de Joodse wet
om een gevangene in de nacht te verhoren. Een wettige veroordeling kon slechts plaatsvinden bij
daglicht en voor een voltallige raad. Desalniettemin werd de Heiland nu behandeld als een
veroordeelde misdadiger, en Hij werd overgegeven om door de laagste en gemeenste mensen
beschimpt te worden. Het paleis van de hogepriester lag rondom een open hof, waarin de soldaten
en de schare waren bijeengekomen. Door deze hof werd Jezus geleid naar het wachtlokaal, terwijl
er aan alle kanten met Zijn bewering dat Hij de Zoon van God was, werd gespot. Zijn eigen
woorden: “gezeten aan de rechterhand der Macht”, en “komende op de wolken des hemels”,21
werden schimpend herhaald. Terwijl Hij in het arrestantenlokaal was en wachtte op Zijn wettelijk
verhoor, was Hij niet beschermd. Het onwetend gespuis had de wreedheid gezien waarmee Hij
voor de raad was behandeld, en maakte hieruit op, dat zij de vrijheid hadden alle duivelse
elementen in hun karakter te openbaren. Christus’ edele en goddelijke houding bracht hen tot
razernij. Zijn zachtmoedigheid, Zijn onschuld, Zijn koninklijk geduld vervulden hen met een haat
die uit Satan voortkwam. Genade en gerechtigheid werden met voeten getreden. Nooit werd een
misdadiger op zulk een onmenselijke manier behandeld als de Zoon van God.
Maar een diepere smart verscheurde het hart van Jezus; de slag die de diepste pijn veroorzaakte,
had geen vijandelijke hand Hem kunnen toebrengen. Terwijl Hij de schijnvertoning van een
gerechtelijk onderzoek voor Kajafas onderging, werd Christus door één van Zijn eigen discipelen
verloochend.
Nadat zij hun Meester in de hof hadden verlaten, waagden twee van Zijn discipelen het de schare,
die Jezus in arrest hield, op een afstand te volgen. Deze discipelen waren Petrus en Johannes. De
priesters herkenden Johannes als een welbekende discipel van Jezus, en lieten hem toe in de zaal,
in de hoop, dat hij, wanneer hij getuige was van de vernedering van zijn Leider, de gedachte zou
afwijzen dat zo iemand de Zoon van God zou zijn. Johannes sprak ten gunste van Petrus, en zorgde
ervoor dat ook hij kon binnenkomen.
Op de binnenplaats was een vuur ontstoken, want het was het koudste uur van de nacht, juist voor
zonsopgang. Een groep mensen verzamelde zich om het vuur, en Petrus nam brutaalweg een plaats
onder hen in. Hij wilde niet als een discipel van Jezus worden herkend. Door zich onverschillig
onder de menigte te mengen, hoopte hij, dat men hem zou houden voor een van de mensen die
Jezus naar de gerechtszaal hadden gebracht.
457