Het Leven van Jezus door E. G. White

en dreigden die te overspoelen. Die geharde vissers hadden hun hele leven op het meer
doorgebracht en hadden hun vaartuig veilig door menige storm gevoerd; maar nu baatten hun
kracht en bekwaamheid niets. Ze waren hulpeloos in de greep van de storm, en hun hoop verdween
toen ze zagen dat hun boot volliep.
Volkomen in beslag genomen door hun pogingen zichzelf te redden, hadden ze vergeten dat Jezus
aan boord was. Nu ze zagen dat hun zwoegen tevergeefs was en dat ze slechts de dood voor ogen
hadden, herinnerden ze zich, op Wiens bevel ze uitgevaren waren om het meer over te steken. Hun
enige hoop was op Jezus. In hun hulpeloosheid en wanhoop riepen ze uit: “Meester, Meester!”
Maar de dikke duisternis onttrok Hem aan hun ogen. Hun stemmen gingen verloren in het gebulder
van de storm, en er kwam geen antwoord. Twijfel en vrees greep hen aan. Had Jezus hen verlaten?
Was Hij, Die ziekten, duivelen, en zelfs de dood overwonnen had, nu machteloos Zijn discipelen
te helpen? Bekommerde Hij Zich niet om hen in hun wanhoop?
Opnieuw roepen ze, maar er klinkt geen antwoord behalve het gieren van een nijdige windstoor.
Hun boot zinkt steeds. Nog een ogenblik, en dan zullen ze zeker opgeslokt worden door de
hongerige golven. Opeens doorklieft een bliksemschicht de duisternis, en ze zien, dat Jezus ligt te
slapen, zonder last te hebben ‘van het geraas. In verbazing en wanhoop roepen ze uit: “Meester,
trekt Gij er U niets van aan, dat wij vergaan?” Hoe kan Hij zo vredig rusten, terwijl zij in gevaar
verkeren en met de dood kampen?
Hun kreet wekt Jezus. Wanneer het licht van de bliksem Hem toont, zien ze de vrede des hemels
op Zijn gelaat; zij lezen in Zijn blik zelfvergetende, tedere liefde, en, terwijl hun harten zich tot
Hem wenden, roepen ze uit: “Here, help ons, wij vergaan!”
Nooit heeft een ziel die kreet geuit zonder verhoord te worden. Terwijl de discipelen hun riemen
grijpen om nog een laatste poging te doen, staat Jezus op. Hij staat te midden van Zijn discipelen,
terwijl de storm raast, de golven over hen heen slaan en de bliksem Zijn gelaat verlicht. Hij heft
Zijn handen, die Hij zo dikwijls gebruikt heeft om barmhartigheid te bewijzen, op en zegt tot de
woedende zee: “Zwijg, wees stil”.
De storm bedaart. De golven komen tot rust. De wolken verdwijnen en de sterren komen te
voorschijn. De boot rust op een kalme zee. Terwijl Hij Zich tot Zijn discipelen wendt, vraagt Jezus
verdrietig: “Waarom zijt gij zó bevreesd? Hoe hebt gij geen geloof?”
Een stilzwijgen kwam over de discipelen. Zelfs Petrus trachtte niet het ontzag dat zijn hart vervulde,
onder woorden te brengen. De boten die vertrokken waren om Jezus te vergezellen, hadden in
hetzelfde gevaar verkeerd als de boot van de discipelen. Angst en wanhoop hadden zich meester
gemaakt van de inzittenden; maar het bevel van Jezus bracht rust op het toneel van verwarring en
rumoer. De woede van de storm had de boten dicht bijeengedreven, en allen die aan boord waren,
hadden het wonder aanschouwd. In de kalmte die volgde, werd de vrees vergeten. De mensen
fluisterden elkander toe: “Wie is toch Deze, dat ook de wind en de zee Hem gehoorzaam zijn?”
208