Het Leven van Jezus door E. G. White

ijkdom verleend wordt. In hun rijen bevonden zich de meeste priesters, en uit hen werd
gewoonlijk de hogepriester gekozen. Dit gebeurde evenwel onder de uitdrukkelijke voorwaarde,
dat hun sceptische mening niet naar voren zou worden gebracht. Ter wille van het grote aantal en
de populariteit van de Farizeeën was het voor de Sadduceeën noodzakelijk naar het uiterlijk in te
stemmen met hun leerstellingen, wanneer zij het priesterambt bekleed-den; maar alleen reeds het
feit, dat zij te verkiezen waren voor een dergelijk ambt, gaf invloed aan hun dwalingen.
De Sadduceeën verwierpen de leer van Jezus; Hij werd gedreven door een geest waarvan zij niet
wilden erkennen dat die zich op deze wijze openbaarde; en Zijn leer betreffende God en het
toekomstig leven was in tegenspraak met hun theorieën. Zij geloofden in God als het enige wezen
dat boven de mensen stond; zij redeneerden echter, dat een overheersende voorzienigheid en een
goddelijke vooruitziende blik de mens zou beroven van de macht, zedelijk vrij te zijn, en hem zou
verlagen tot de toestand van een slaaf. Het was hun overtuiging, dat God, nadat Hij de mens had
geschapen, deze aan zichzelf overliet, onafhankelijk van een hogere invloed. Zij beweerden, dat
de mens vrij was om zijn eigen leven te beheersen, en vorm te geven aan de gebeurtenissen van de
wereld; dat zijn bestemming in zijn eigen handen lag. Zij ontkenden, dat de Geest van God werkt
door middel van menselijk streven of natuurlijke middelen. Niettemin waren zij nog ervan
overtuigd, dat door op de juiste wijze gebruik te maken van zijn natuurlijke krachten, de mens
verheven en verlicht kon worden; dat door harde en strenge eisen zijn leven gereinigd kon worden.
Hun ideeën over God hadden hun karakter gevormd. Daar naar hun mening Hij geen belang in de
mensen stelde, hadden ze weinig achting voor elkander; er was weinig eenheid onder hen. Doordat
zij weigerden de invloed van de Heilige Geest op de daden der mensen te erkennen, misten ze Zijn
kracht in hun leven. Evenals de rest van de Joden pochten zij veel op hun geboorterecht als
kinderen van Abraham en op het feit, dat zij zich strikt hielden aan de eisen van de wet; maar zij
waren ontbloot van de ware geest van de wet van het geloof en de goedwilligheid van Abraham.
Hun natuurlijke sympathieën werden binnen enge grenzen gehouden. Zij geloofden dat het voor
alle mensen mogelijk was de gemakken en zegeningen van het leven te verkrijgen; en hun harten
werden niet geraakt door de nood en het lijden van anderen. Zij leefden voor zichzelf.
Door Zijn woorden en Zijn werken getuigde Christus van een goddelijke kracht die
bovennatuurlijke resultaten heeft, van een toekomstig leven na het tegenwoordige, van God als
een Vader van de kinderen der mensen, en Die voortdurend waakt over hun ware belangen. Hij
openbaarde de werking van de goddelijke kracht in goedheid en erbarmen, wat een berisping was
voor het zelfzuchtig uitsluiten van anderen van de Sadduceeën. Hij leerde, dat, zowel voor het
tijdelijk als voor het eeuwig welzijn van de mens, God aan het hart werkt door de Heilige Geest.
Hij toonde aan, dat het een dwaling is op menselijke kracht te vertrouwen voor die verandering
van karakter die alleen tot stand kan worden gebracht door de Geest van God.
Deze leer wilden de Sadduceeën te schande maken. Door een twistgesprek met Jezus uit te lokken,
vertrouwden ze erop Hem een slechte naam te kunnen geven, zelfs indien ze er niet voor konden
zorgen, dat Hij zou worden veroordeeld. Zij hadden de opstanding gekozen als onderwerp
waarover zij Hem vragen wilden stellen. Indien Hij het met hen eens zou zijn, zou Hij nog meer
386