Het Leven van Jezus door E. G. White

Nooit tevoren had een bevel van Christus zo onuitvoerbaar geschenen. De discipelen hadden reeds
lang gehoopt, dat een opstand van het volk Jezus op de troon zou plaatsen; zij konden de gedachte
niet verdragen dat al deze geestdrift op niets zou uitlopen. De menigten die zich verzamelden om
het Pascha te vieren, waren verlangend de nieuwe profeet te zien. Voor Zijn volgelingen scheen
dit de ideale gelegenheid om hun geliefde Meester op de troon van Israël te vestigen. Geestdriftig
voor dit nieuwe ideaal was het moeilijk voor hen om zelf weg te gaan, en Jezus alleen achter te
laten op die verlaten oever. Zij protesteerden tegen de regeling; maar Jezus sprak nu met een gezag
dat Hij nooit eerder jegens hen gebruikt had. Zij wisten dat verdere tegenstand van hun zijde
nutteloos zou zijn, en zwijgend keerden zij terug naar het meer.
Nu geeft Jezus de menigte bevel zich te verspreiden; en Zijn optreden is zo beslist, dat zij niet
ongehoorzaam durven zijn. De woorden van lof en verering besterven op hun lippen. Terwijl ze
op Hem toekomen om Hem te grijpen, worden hun schreden tot stilstand gebracht, en de blijde,
geestdriftige uitdrukking verdwijnt van hun gelaat. In de menigte zijn mannen met een sterke geest
en een vaste wil; maar de koninklijke houding van Jezus, en Zijn weinige, rustige woorden
waarmede Hij het bevel geeft, maken een eind aan het rumoer en verijdelen hun plannen. Zij zien
in Hem een macht die boven alle aards gezag uitgaat, en zonder vragen te stellen buigen ze het
hoofd.
Toen Jezus alleen achtergebleven was, “ging Hij de berg op om in de eenzaamheid te bidden”.
Urenlang bleef Hij bij God pleiten. Niet voor Zichzelf waren die gebeden, maar voor de mensen.
Hij bad om kracht ten einde aan de mensen het goddelijk karakter van Zijn zending te openbaren,
zodat Satan hun begrip niet zou verduisteren en hen een verkeerd oordeel zou ingeven. De Heiland
wist, dat de dagen van Zijn persoonlijk dienstwerk op aarde bijna ten einde waren, en dat weinigen
Hem zouden aan-nemen als hun Verlosser. In smart en zielestrijd bad Hij voor Zijn discipelen. Zij
zouden ernstig beproefd worden. Hun langgekoesterde verwachtingen, die gebaseerd waren op de
algemeen verbreide misleiding, zouden op zeer pijnlijke en vernederende wijze teleurgesteld
worden. In plaats van Zijn verhoging op de troon van David, zouden ze Zijn kruisiging
aanschouwen. Dit zou Zijn ware kroning zijn. Maar zij zagen dat niet in, en dientengevolge zouden
sterke verzoekingen over hen komen, die zij moeilijk zouden kunnen herkennen als verzoekingen.
Zonder de Heilige Geest om hun geest te verlichten en hun begrip te verruimen, zou het geloof
van de discipelen falen. Het was smartelijk voor Jezus, dat hun gedachten aangaande Zijn
koninkrijk in zo grote mate beperkt waren tot aardse verheerlijking en eer. Ter wille van hen was
de last die op Zijn hart drukte, zwaar, en Hij stortte Zijn smeekbeden uit onder bittere smart en
tranen.
De discipelen waren niet onmiddelijk van wal gestoken, zoals Jezus hun gezegd had. Zij wachtten
een tijdlang, in de hoop, dat Hij naar hen zou toekomen. Maar toen ze zagen dat de duisternis
inviel, begaven ze zich “in een schip over de zee naar Kapernaüm”. Zij hadden Jezus verlaten met
een onvoldaan gevoel in hun hart, ze waren ongeduldiger over Hem dan ze ooit geweest waren
sinds ze Hem als hun Here erkend hadden. Zij mopperden, omdat het hun niet was toegestaan Hem
tot koning uit te roepen. Zij waren boos op zichzelf, omdat ze zo gewillig naar Zijn bevel geluiste rd
235