Het Leven van Jezus door E. G. White

Bij sommige gevallen van genezing schonk Jezus niet terstond de zegen waarom gevraagd werd.
Maar in geval van melaatsheid was nauwelijks het verzoek gedaan, of het werd ingewilligd.
Wanneer we bidden om aardse zegeningen, kan het antwoord op ons gebed soms op zich laten
wachten, of misschien geeft God iets anders dan datgene waarom we vragen, maar dat gebeurt niet
wanneer we bidden om verlossing van zonden. Het is Zijn wil ons te reinigen van zonden, ons tot
Zijn kinderen te maken en ons in staat te stellen een heilig leven te leiden. Christus “heeft Zichzelf
gegeven voor onze zonden, om ons te trekken uit de tegenwoordige boze wereld, naar de wil van
onze God en Vader”.’ “En dit is de vrijmoedigheid die wij tegenover Hem hebben, dat Hij, indien
wij iets bidden naar Zijn wil, ons verhoort. En indien wij weten dat Hij ons verhoort, wat wij ook
bidden, weten wij, dat wij de beden verkregen hebben die wij van Hem hebben gebeden”.’ “Indien
wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te
reinigen van alle ongerechtigheid”.
Met de genezing van de verlamde in Kapernaüm leerde Christus dezelfde waarheid opnieuw. Juist
om Zijn macht te openbaren, zonden te vergeven, werd dit wonder verricht. En de genezing van
de verlamde laat ook andere kostelijke waarheden zien. De gebeurtenis is vol hoop en bemoediging
en houdt door haar verband met de vittende Farizeeën tevens een waarschuwende les in.
Evenals de melaatse had deze verlamde alle hoop op genezing verloren. Zijn ziekte was het gevolg
van een leven van zonde, en zijn lijden was des te bitterder door het berouw. Reeds lang tevoren
had hij een beroep gedaan op Farizeeën en artsen, in de hoop op verlichting voor zijn geestelijk
lijden en zijn lichamelijke pijn. Maar op koude toon vertelden ze, dat hij ongeneeslijk was en ze
lieten hem over aan de toorn Gods. De Farizeeën beschouwden ziekte als een blijk van goddelijk
misnoegen, en zij hielden zich op een afstand van de zieken en behoeftigen. Toch waren dikwijls
zij die zich verhoogden, meer schuldig dan de lijdenden die door hen veroordeeld werden.
De verlamde man was volkomen hulpeloos, en daar hij geen uitzicht op hulp van enigerlei zijde
had, was hij tot wanhoop verzonken. Toen hoorde hij over de heerlijke werken van Jezus. Men
vertelde hem, dat anderen die even zondig en hulpeloos waren als hij, genezen waren; zelfs
melaatsen waren gereinigd. En de vrienden die deze dingen overbrachten, moedigden hem aan te
geloven, dat ook hij misschien genezen zou worden wanneer hij tot Jezus gebracht kon worden.
Maar zijn hoop verging, toen hij eraan dacht hoe de ziekte over hem gekomen was. Hij vreesde,
dat de reine Geneesheer hem niet in Zijn tegenwoordigheid zou dulden.
Toch was het niet zozeer lichamelijke genezing, die hij verlangde, dan wel verlic hting van de last
der zonden. Indien hij Jezus zou kunnen zien, en de verzekering zou ontvangen van vergiffenis en
vrede met de Hemel, zou hij tevreden zijn te leven of te sterven, al naar de wil van God. De kreet
van de stervende man was: O, dat ik in Zijn tegenwoordigheid kon komen! Er was geen tijd te
verliezen; zijn weggeteerd vlees vertoonde reeds tekenen van ontbinding. Hij smeekte zijn
vrienden hem op zijn bed naar Jezus te brengen, en zij namen gaarne op zich dit te doen. Maar de
menigte die zich verzameld had in en rondom het huis waar de Heiland Zich bevond, was zó dicht,
dat het voor de zieke man en zijn vrienden onmogelijk was Hem te bereiken of zelfs ook maar
binnen gehoorsafstand van Hem te komen.
160