Het Leven van Jezus door E. G. White

egenboog der belofte. Daar zijn de cherubijnen en serafijnen. De bevelhebbers van de
engelenscharen, de zonen Gods, de vertegenwoordigers van de niet gevallen werelden, zijn
bijeengekomen. De hemelse raad, voor welke Lucifer God en Zijn Zoon had beschuldigd, de
vertegenwoordigers van die zondeloze werelden waarover Satan de heerschappij meende te
verkrijgen, zij zijn daar allen om de Verlosser welkom te heten. Zij verlangen Zijn triomf te vieren
en hun Koning te verheerlijken.
Maar Hij weerhoudt hen daarvan. Nog niet; Hij kan de kroon der ere en het koninklijk gewaad nu
niet aannemen. Hij treedt in de tegenwoordigheid van Zijn Vader. Hij wijst op Zijn gewonde hoofd,
de doorstoken zijde, de doorboorde voeten; Hij heft Zijn handen op, die de tekenen der nagels
dragen. Hij wijst op de tekenen van Zijn overwinning; Hij biedt God de beweeggarve aan, zij die
met Hem zijn opgewekt als vertegenwoordigers van die grote schare die uit het graf zal verrijzen
bij Zijn tweede komst. Hij nadert de Vader, bij Wie er vreugde is over één zondaar die zich bekeert;
Die Zich over één zondaar verheugt met gezang. Voordat de aarde werd gegrondvest, hadden
Vader en Zoon Zich in een verbond verenigd om de mens, indien hij door Satan zou worden
overwonnen, te verlossen. Zij hadden de handen tot een plechtige gelofte ineengesloten, dat
Christus Zich voor het menselijk geslacht zou borg stellen. Deze belofte heeft Christus vervuld.
Toen Hij aan het kruis uitriep: “Het is volbracht!”, richtte Hij Zich tot de Vader. De overeenkomst
was volledig uitgevoerd. Nu verklaart Hij: Vader, het is volbracht. Ik heb Uw wil gedaan, o Mijn
God. Ik heb het verlossingswerk voltooid. Indien aan Uw gerechtigheid is voldaan, wil Ik “dat,
waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn... die Gij Mij gegeven hebt”.
De stem van God wordt gehoord, die verkondigt dat aan de gerechtigheid is voldaan. Satan is
verslagen. Christus’ zwoegende, strijdende kinderen op aarde zijn “begenadigd... in de Geliefde”.
Voor de hemelse engelen en de vertegenwoordigers van de niet-gevallen werelden worden zij
gerechtvaardigd verklaard. Waar Hij is, daar zal Zijn gemeente zijn. “Goedertierenheid en trouw
ontmoeten elkander, gerechtigheid en vrede kussen elkaar”. De armen van de Vader omsluiten de
Zoon, en het bevel wordt gegeven: “Hem moeten alle engelen Gods huldigen”.
Met onuitsprekelijke vreugde erkennen overheden en machten en krachten de oppermacht van de
Vorst des levens. De engelenscharen vallen in aanbidding voor Hem neer, terwijl blijde kreten de
hemelse hoven vervullen: “Het Lam Dat geslacht is, is waardig te ontvangen de macht en de
wijsheid en de sterkte, en de eer en de heerlijkheid en de lof”.
Triomfliederen vermengen zich met de muziek van de harpen der engelen, totdat de hemel schijnt
over te vloeien van vreugde en lofgezang. De liefde heeft overwonnen. Het verlorene is gevonden.
De hemelen weerschallen van stemmen die op verheven wijze verkondigen: “Hem Die op de troon
gezeten is en het Lam zij de lof en de eer en de heerlijkheid en de kracht tot in alle eeuwigheden”.
Van dat hemels schouwspel komt de echo tot ons op aarde van de heerlijke woorden van Christus
Zelf: “Ik vaar op naar Mijn Vader en uw Vader, naar Mijn God en uw God”. Het hemelse en het
aardse gezin zijn één. Voor ons is de Here opgevaren en voor ons leeft Hij. “Daarom kan Hij ook
volkomen behouden wie door Hem tot God gaan, daar Hij altijd leeft om voor hen te pleiten”.
541