Het Leven van Jezus door E. G. White

In die dikke duisternis was de tegenwoordigheid Gods verborgen. Hij stelt het duister tot een
beschutting41, en verbergt Zijn heerlijkheid voor de ogen der mensen. God en Zijn heilige engelen
waren bij het kruis. De Vader was met Zijn Zoon. Toch was Zijn tegenwoordigheid niet
geopenbaard. Indien Zijn heerlijkheid door de wolk heen had geschenen, zou ieder mens die dat
had aanschouwd, zijn gestorven. En in dat verschrikkelijke uur werd Christus niet vertroost door
de tegenwoordigheid van de Vader. Hij heeft de wijnpers alleen getreden, en van het volk was
niemand bij Hem.
In de dichte duisternis omhulde God de laatste menselijke strijd van Zijn Zoon. Allen die Christus
in Zijn lijden hadden gezien, waren overtuigd van Zijn goddelijkheid. Dat gelaat, wanneer de
mensen het eenmaal gezien hadden, werd nooit meer vergeten. Zoals het gelaat van Kaïn zijn
schuld als moordenaar uitdrukte, zo openbaarde het gelaat van Christus onschuld, kalmte,
welwillendheid — het beeld Gods. Maar Zijn aanklagers wilden geen acht slaan op het zegel van
de hemel. Gedurende drie lange uren van doodsstrijd was Jezus door de spottende menigte
aangestaard. Nu werd Hij door de mantel Gods genadiglijk verborgen.
De stilte van het graf scheen over Golgotha te zijn gevallen. Een onuitsprekelijke angst hield de
menigte die zich rondom het kruis had verzameld, gevangen. Het vloeken en bespotten verstomde
midden in half geuite zinnen. Mannen, vrouwen en kinderen vielen voorover ter aarde. Snelle
bliksemstralen schoten nu en dan uit de wolk, en onthulden het kruis en de gekruisigde Verlosser.
Priesters, oversten, schriftgeleerden, beulen en de menigte, zij allen meenden dat hun tijd van
vergelding was aangebroken. Na enige tijd fluisterden sommigen dat Jezus nu van het kruis zou
afkomen. Sommigen trachtten op de tast hun weg terug naar de stad te vinden, terwijl ze op hun
borst sloegen en kermden van angst.
In het negende uur trok de duisternis zich van de mensen terug, maar de Heiland werd nog steeds
daardoor omhuld. Het was een symbool van zielsangst en afschuw die op Zijn hart drukten. Geen
oog kon de duisternis die het kruis omgaf, doorboren, en niemand kon de diepere duisternis
doordringen die de lijdende ziel van Christus omhulde. De toornige bliksemschichten schenen naar
Hem te worden toegeworpen, terwijl Hij aan het kruis hing. Toen “riep Jezus met luider stem,
zeggende: Eli, Eli, lama sabachtani?” “Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” Toen
de uitwendige duisternis de Heiland omhulde, riepen vele stemmen uit: De wraak des hemels is op
Hem. De bliksemstralen van Gods toorn worden op Hem gericht, omdat Hij beweerde de Zoon
van God te zijn. Velen die in Hem geloofden, hoorden Zijn wanhopige roep. De hoop verliet hen.
Indien God Jezus verlaten had, waarop zouden Zijn volgelingen dan vertrouwen?
Toen de duisternis de bedrukte geest van Christus verliet, gevoelde Hij weer Zijn lichamelijk lijden,
en zei: “Mij dorst!” Een van de Romeinse soldaten werd met medelijden bewogen toen hij de
verdroogde lippen zag, en hij stak een spons op een hysopstengel, en na deze in een vat azijn te
hebben gedrenkt, reikte hij die aan Jezus. Maar de priesters spotten met Zijn pijn. Toen de
duisternis de aarde bedekte, waren zij vol angst geweest; toen hun angst afnam, keerde de vrees
terug, dat Jezus hun toch zou ontsnappen. Zijn woorden: “Eli, Eli, lama sabachthani?” verklaarden
490