Het Leven van Jezus door E. G. White

goed het brood der kinderen te nemen en het de honden voor te werpen”. Dit was een eigenlijk
verklaren, dat het niet gerechtvaardigd was, de zegeningen die gebracht werden aan het
begenadigde volk van God, uit te storten over vreemdelingen en zij die uitgesloten waren van
Israël. Dit antwoord zou een minder ernstig zoeker volkomen ontmoedigd hebben. Maar de vrouw
zag, dat haar kans was gekomen. Onder de schijnbare weigering van Jezus zag ze een ontferming
die Hij niet kon verbergen. “Zeker, Here”, antwoordde zij, “ook de honden eten immers van de
kruimels die van de tafel van hun meesters vallen”. Terwijl de kinderen van het gezin eten aan
vaders tafel worden zelfs de honden gevoed. Zij hebben recht op de kruimels die van de rijk
voorziene tafel vallen. Indien er dus vele zegeningen aan Israël geschonken waren, was er dan ook
niet een zegening voor haar? Zij werd beschouwd als een hond, en had zij dan niet de aanspraak
van een hond op een kruimel van Zijn overvloed?
Jezus was juist uit Zijn arbeidsveld vertrokken omdat de schriftgeleerden en de Farizeeën Hem
zochten te doden. Zij mopperden en klaagden. Zij legden ongeloof en bitterheid aan de dag, en
weigerden het heil dat hun in zo ruime mate geboden werd. Hier ontmoet Christus iemand van een
veracht en ongelukkig geslacht, dat niet begunstigd is met het licht van Gods Woord; toch geeft
ze zich terstond over aan de goddelijke invloed van Christus en heeft een onvoorwaardelijk geloof
in Zijn vermogen om de gunst waarom zij vraagt, in te willigen. Zij bedelt om de kruimels die van
de tafel van de Meester vallen. Indien zij het voorrecht van een hond mag hebben, is zij bereid zich
als een hond te laten beschouwen. Zij heeft geen nationaal of godsdienstig vooroordeel of trots die
haar manier van doen beïnvloeden, en zij erkent Jezus onmiddellijk als de Verlosser, en als Degene
Die in staat is alles te doen wat ze van Hem vraagt.
De Heiland is tevredengesteld. Hij heeft haar geloof beproefd. Door Zijn bemoeienissen met haar
heeft Hij getoond, dat zij die beschouwd werd als een uitgestotene van Israël, niet langer een
vreemdelijk is, maar een kind van Gods gezin. Als een kind is het haar voorrecht te delen in de
gaven van de Vader. Jezus willigt nu haar verzoek in, en besluit de les aan Zijn discipelen. Terwijl
Hij Zich tot haar wendt met een blik van medelijden en liefde, zegt Hij: “O vrouw, groot is uw
geloof, u geschiede gelijk gij wenst!” Vanaf dat uur werd haar dochter gezond. De boze geest
kwelde haar niet meer. De vrouw vertrok, haar Heiland dank betuigende, en gelukkig, omdat haar
gebed verhoord was.
Dit was het enige wonder dat Jezus verrichtte gedurende deze reis. Om deze daad te verrichten,
kwam Hij naar het gebied van Tyrus en Sidon. Hij wilde de gekwelde vrouw helpen en
tegelijkertijd een voorbeeld achterlaten van Zijn genadewerk jegens iemand van een veracht volk,
tot stichting van Zijn discipelen wanneer Hij niet langer bij hen zou zijn. Hij wilde hen van hun
Joodse apartheid afbrengen, om belangstelling te krijgen in het werk voor anderen, buiten hun
eigen volk.
Jezus verlangde ernaar de diepe geheimen der waarheid, die eeuwenlang verborgen waren geweest,
te ontvouwen, namelijk dat de heidenen medeërfgenamen zouden zijn met de Joden, en
“medegenoten van de belofte in Christus Jezus door het evangelie”. De discipelen leerden deze
waarheid slechts langzaam, en de goddelijke Leraar gaf hun les na les. Door het geloof van de
253