Het Leven van Jezus door E. G. White

te ontkomen aan de onderzoekende blikken van de discipelen, vroeg hij evenals zij hadden gedaan:
“Ik ben het toch niet, Rabbi?”
Verbaasd en verward dat zijn bedoeling openbaar werd gemaakt, stond Judas haastig op om het
vertrek te verlaten. “Jezus dan zeide tot hem: Wat gij doen wilt, doe het met spoed... Hij nam dan
het stuk brood en vertrok terstond. En het was nacht”. Nacht was het voor de verrader, toen hij
zich afkeerde van Christus in de buitenste duisternis.
Tot aan het ogenblik waarop Judas deze stap deed, was de mogelijkheid tot berouw niet uitgesloten.
Maar toen hij de tegenwoordigheid van zijn Here en van zijn medediscipelen verliet, was de
uiteindelijke beslissing gevallen. Hij was de grens gepasseerd.
De lankmoedigheid waarmede Jezus deze verzochte ziel tegemoet trad, was wonderbaarlijk. Niets
dat gedaan kon worden om Judas te redden, was achterwege gelaten. Hoewel hij tot tweemaal toe
was overeengekomen zijn Here te verraden, gaf Jezus hem nog steeds de gelegenheid om tot
berouw te komen. Door de geheime bedoeling in het hart van de verrader te kennen te geven, gaf
Christus het laatste, overtuigende bewijs van Zijn goddelijkheid. Dit was voor de valse discipel de
laatste oproep tot berouw. Geen enkel beroep, dat het goddelijk-menselijke hart van Christus kon
doen, was onbeproefd gelaten. De golven der genade, die teruggeworpen waren door koppige trots,
keerden terug in een sterker getij van verzachtende liefde. Maar hoewel verbaasd en ongerust over
de ontdekking van zijn schuld, werd Judas’ besluit des te vaster. Na het Heilig Avondmaal ging
hij heen om het verraderswerk te voltooien.
Met het uitspreken van een wee over Judas had Christus ook een barmhartige bedoeling voor de
discipelen. Op deze wijze gaf Hij hun het overtuigend bewijs van Zijn Messiasschap. “Ik zeg het
u, eer het geschiedt”, zei Hij, “opdat gij, wanneer het geschiedt, gelooft, dat IK BEN”. Indien Jezus
gezwegen had, schijnbaar onwetend van datgene wat over Hem zou komen, dan hadden de
discipelen kunnen denken, dat hun Meester geen goddelijke vooruitziende blik had, en verrast en
verraden was en zo overgeleverd aan de moordzuchtige bende. Een jaar tevoren had Jezus Zijn
discipelen verteld, dat Hij er twaalf had uitgekozen, en dat één van hen een duivel was. Nu zouden
Zijn woorden tot Judas, die aan toonden, dat diens verraad volledig bekend was aan zijn Meester,
het geloof van de ware volgelingen van Christus tijdens Zijn vernedering versterken. En wanneer
Judas aan zijn verschrikkelijk einde gekomen zou zijn, dan zouden zij zich het wee herinneren dat
Jezus over de verrader had uitgesproken.
En de Heiland had nog een ander doel. Hij had Zijn dienstbetoon niet onthouden aan hem van wie
Hij wist, dat hij een verrader was. De discipelen begrepen Zijn woorden niet, toen Hij bij de
voetwassing zei: “Gij zijt niet allen rein”, en ook nog niet, toen Hij aan de maaltijd zei: “Hij die
Mijn brood eet, heeft zijn hiel tegen Mij opgeheven”. Maar naderhand, toen de betekenis duidelijk
was, konden zij het geduld en de genade van God tegenover de meest ernstige dwaling,
overpeinzen.
424