Het Leven van Jezus door E. G. White

Hoofdstuk 87—“Naar Mijn Vader en uw Vader”
Voor Christus was de tijd gekomen om op te varen naar de troon van Zijn Vader. Als een
goddelijke overwinnaar stond Hij op het punt met de zegetekenen van de overwinning naar de
hemelse, hoven terug te keren. Vóór Zijn dood had Hij aan de Vader verklaard: “Ik heb U
verheerlijkt op de aarde door het werk te voleindigen, dat Gij mij te doen gegeven hebt”. Na Zijn
opstanding vertoefde Hij nog enige tijd op aarde, met de bedoeling dat de discipelen goed bekend
zouden worden met Hem in Zijn verrezen en verheerlijkt lichaam. Nu was Hij gereed om afscheid
te nemen. Hij had de echtheid bewezen van het feit dat Hij een levende Heiland was. Zijn
discipelen behoefden Hem niet langer te verbinden met het graf. Zij konden aan Hem denken als
verheerlijkt voor het hemels universum.
Als plaats voor Zijn hemelvaart koos Jezus de plek die zo dikwijls door Zijn tegenwoordigheid
werd geheiligd terwijl Hij onder de mensen woonde. Niet de berg Sion, de plaats van de stad
Davids, niet de berg Moria, de plaats waar de tempel lag, werd aldus geëerd. Daar was Christus
gelasterd en verworpen. Daar waren de golven der genade, steeds terugkerend in een sterkere
stroom van liefde, teruggeworpen door harten die hard waren als een rots. Vandaar was Jezus,
vermoeid en met een bezwaard hart, uitgegaan om op de Olijfberg rust te vinden. De heilige
Schechina had, wijkende uit de eerste tempel, op de oostelijke berg gestaan, als ongenegen om de
uitverkoren stad te verlaten; zo stond Christus op de Olijfberg, terwijl Hij met een diep medelijdend
hart op Jeruzalem neerzag. De bossen en dalen van de berg waren gewijd door Zijn gebeden en
tranen. De hellingen hadden de triomfantelijke kreten weerkaatst van de menigte die Hem tot
koning uitriep. Op de glooiende helling van de berg had Hij een tehuis gevonden bij Lazarus in
Bethanië. In de hof Gethsemane, aan de voet van de berg, had Hij gebeden en alleen de strijd
gestreden. Vanaf deze berg zou Hij naar de hemel opvaren. Wanneer Hij zal wederkomen, zullen
Zijn voeten op de top van deze berg rusten. Niet als een man van smarten, maar als een
verheerlijkte, zegevierende koning zal Hij dan op de Olijfberg staan, terwijl de Hebreeuwse
halleluja’s zich met de heidense hosanna’s zullen vermengen, en de stemmen van de verlosten als
een machtig leger de roep zullen doen aanzwellen: Kroont Hem Here van allen!
Nu ging Jezus met de elf discipelen op weg naar de berg. Toen ze door de poort van Jeruzalem
gingen, keken velen met verwondering naar het kleine gezelschap dat geleid werd door Iemand
Die een paar weken tevoren door de oversten was veroordeeld en gekruisigd. De discipelen wisten
niet, dat dit hun laatste gesprek met hun Meester zou zijn. Jezus bracht de dag in gesprek met hen
door, Zijn vroegere onderwijzingen herhalend. Toen ze Gethsemane naderden, hield Hij stil, opdat
ze zich de lessen zouden herinneren die Hij hun in de nacht van Zijn grote zielestrijd had gegeven.
Weer keek Hij naar de wijnstok, waarmee Hij de eenheid van de gemeente met Hemzelf en de
Vader had uitgebeeld; weer herhaalde Hij de waarheden die Hij toen had geopenbaard. Overal
rondom Hem waren herinneringen aan Zijn onbeantwoorde liefde. Zelfs de discipelen, die Hij zo
innig liefhad, hadden in het uur van Zijn vernedering Hem verwijten gemaakt en Hem verlaten.
Christus had drieëndertig jaar lang op aarde vertoefd; Hij had daar schande, hoon en spot verdragen;
Hij was verworpen en gekruisigd geworden. Zal Hij niet, op het punt om op te stijgen naar Zijn
538