Het Leven van Jezus door E. G. White

en Jezus moest aan Zijn discipelen de strijd die vóór hen lag, openbaren. Hij was bedroefd, toen
Hij vooruitzag naar de beproeving.
Tot op dit ogenblik had Hij Zich ervan weerhouden hun iets mede te delen betreffende Zijn lijden
en dood. In Zijn gesprek met Nicodemus had Hij gezegd: “Gelijk Mozes de slang in de woestijn
verhoogd heeft, zó moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden, opdat een ieder die gelooft,
in Hem eeuwig leven hebbe”.31 Maar de discipelen hadden dit niet gehoord, en indien ze het al
gehoord zouden hebben, zouden ze het niet begrepen hebben. Maar nu zijn ze met Jezus geweest,
ze hebben geluisterd naar Zijn woorden en hebben Zijn werken gezien, totdat zij, ondanks de
nederigheid die Hem omringt en ondanks de tegenstand van priesters en volk, zich kunnen
verenigen met het getuigenis van Petrus: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God”.32
Nu is de tijd gekomen om de sluier die de toekomst verbergt, te verwijderen. “Van toen aan begon
Jezus Christus Zijn discipelen te tonen, dat Hij naar Jeruzalem moest gaan en veel lijden van de
zijde der oudsten en overpriesters en schriftgeleerden en gedood worden en ten derden dage
opgewekt worden”.
Sprakeloos van smart en verwondering luisterden de discipelen. Christus had Petrus’ belijdenis
over Hem als de Zoon van God aangenomen; en nu schenen Zijn woorden, die wezen op Zijn
lijden en sterven, onbegrijpelijk. Petrus kon niet blijven zwijgen. Hij greep de Meester vast, alsof
hij Hem wilde wegtrekken van het lot dat Hem te wachten stond, en riep uit: “Dat verhoede God,
Here, dat zal U geenszins overkomen!”
Petrus had zijn Here lief; maar Jezus prees hem niet dat hij op deze wijze een verlangen aan de
dag legde om Hem te beschermen tegen lijden. De woorden van Petrus waren niet zodanig, dat ze
hulp en troost zouden zijn voor Jezus in de grote beproeving die vóór Hem lag. Zij waren niet in
overeenstemming met Gods doel van genade voor een verloren wereld, noch met de les van
zelfopoffering die Jezus door Zijn eigen voorbeeld was komen leren. Petrus wilde niet het kruis
zien in het werk van Christus. De indruk die zijn woorden zouden maken, was precies tegengesteld
aan de indruk die Jezus wenste vast te leggen in de gedachten van Zijn volgelingen, en de Heiland
werd ertoe gebracht één van de strengste berispingen te uiten die ooit van Zijn lippen kwamen:
“Ga weg, achter Mij, Satan; gij zijt Mij een aanstoot, want gij zijt niet bedacht op de dingen Gods,
maar op die der mensen”.
Satan trachtte Jezus te ontmoedigen en Hem af te wenden van Zijn zending, en Petrus, in zijn
blinde liefde, bracht de verzoeking onder woorden. De vorst des kwaads was de schepper van die
gedachte. Hij zette aan tot die impulsieve uitroep. In de woestijn had Satan aan Christus de
heerschappij van de wereld aangeboden op voorwaarde dat Hij het pad van vernedering en
opoffering verliet. Nu stelde hij dezelfde verzoeking voor aan de discipel van Christus. Hij trachtte
de blik van Petrus te richten op de aardse heerlijkheid, opdat hij het kruis waarheen Jezus zijn ogen
wilde richten, niet zou zien. En door middel van Petrus drong Satan aan Christus de verzoeking
weer op. Maar de Heiland gaf hieraan geen gehoor; Zijn aandacht gold Zijn discipel. Satan had
zich tussen Petrus en zijn Meester gedrongen, opdat het hart van de discipel misschien niet zou
worden aangeraakt bij het vooruitzicht van de vernedering van Christus voor hem. De woorden
264