Het Leven van Jezus door E. G. White

“Ga gij naar de zee”, gebood Hij Petrus, “werp een vishaak uit, en de eerste vis die bovenkomt,
grijp die. En wanneer gij zijn bek opendoet, zult gij een zilverstuk vinden. Neem dat en geef het
hun voor Mij en voor u”.
Hoewel Hij Zijn goddelijkheid met de menselijke natuur had bekleed, openbaarde Hij door dit
wonder Zijn heerlijkheid. Het was duidelijk, dat Hij Degene was Die door David had verklaard:
“Mij behoort al het gedierte van het woud, het vee op bergen, rijk aan runderen. Ik ken al het
gevogelte der bergen; wat zich roert op het veld, staat Mij ter beschikking. Indien Ik honger had,
zou Ik het u niet zeggen, want Mij behoort de wereld en haar volheid”.
Terwijl Jezus het duidelijk maakte, dat Hij niet verplicht was het hoofdgeld te betalen, ging Hij
geen strijd aan met de Joden over dit onderwerp, want zij zouden Zijn woorden verkeerd verklaard
hebben en zich tegen Hem hebben gekeerd. Om geen aanstoot te geven door de belasting niet te
betalen, deed Hij datgene wat Hij rechtens niet verplicht was om te doen. Deze les zou van grote
waarde zijn voor Zijn discipelen. Belangrijke veranderingen in hun betrekking tot de tempeldienst
zouden zich spoedig voltrekken, en Jezus leerde hun zich niet nodeloos te ver-zetten tegen de
bestaande regels. In zover het mogelijk was, moesten zij het vermijden aanleiding te geven tot
verkeerd begrip van hun geloof. Hoewel christenen niet één beginsel der waarheid mogen
opofferen, moeten zij, wanneer het mogelijk is, strijd vermijden.
Toen Christus en de discipelen alleen in het huis waren, terwijl Petrus naar de zee was gegaan, riep
Jezus de anderen tot zich en vroeg: “Waarover waart gij onderweg in gesprek?” De
tegenwoordigheid van Jezus, en Zijn vraag, stelden de zaak in een geheel ander licht dan dat waarin
deze hun was voorgekomen, toen zij onderweg erover streden. Schaamte en zelf veroordeling
deden hen zwijgen. Jezus had hun verteld dat Hij zou moeten sterven om hunnentwille, en hun
zelfzuchtige ambitie was in pijnlijke tegenstelling tot Zijn onbaatzuchtige liefde.
Toen Jezus hun vertelde, dat Hij ter dood gebracht zou worden en weer zou opstaan, trachtte Hij
hen te betrekken in een gesprek betreffende de grote beproeving van hun geloof. Indien zij bereid
geweest waren om aan te nemen wat Hij hun wilde bekend maken, zou bittere angst en wanhoop
hun bespaard zijn gebleven. Zijn woorden zouden vertroosting gebracht hebben in het uur waarin
ze verlaten en teleurgesteld zouden zijn. Maar hoewel Hij zo duidelijk had gesproken over datgene
wat Hem te wachten stond, deed het noemen van het feit dat Hij spoedig naar Jeruzalem zou gaan,
hun hoop weer aanwakkeren dat het koninkrijk eerlang opgericht zou worden. Dit had hen ertoe
gebracht, onder elkander te vragen, wie de hoogste ambten zouden vervullen. Toen Petrus
terugkeerde van de zee, vertelden de discipelen hem over de vraag van de Heiland, en ten slotte
waagde één van hen het Jezus te vragen: “Wie is wel de grootste in het koninkrijk der hemelen?”
De Heiland verzamelde Zijn discipelen om Zich heen en zei: “Indien iemand de eerste wil zijn, die
zal de allerlaatste zijn en aller dienaar”. In deze woorden lag een ernstige en indrukwekkende
betekenis, die de discipelen in het geheel niet begrepen. Datgene wat Jezus opmerkte, konden zij
niet zien. Zij begrepen de aard van het koninkrijk van Christus niet, en deze onwetendheid was
blijkbaar de oorzaak van hun twist. De ware oorzaak lag echter dieper. Door de aard van het
276