Het Leven van Jezus door E. G. White

Met een bedroefd hart zag Jezus hoe zij, die Zijn discipelen geweest waren, Hem, het Leven en
Licht der mensen, verlieten. Het besef dat Zijn mededogen niet gewaardeerd, dat Zijn liefde
onbeantwoord, Zijn genade veronachtzaamd, Zijn heil verworpen werd, vervulde Hem met smart
die onuitsprekelijk was. Juist dit soort gebeurtenissen maakten Hem tot een Man van Smarten, en
vertrouwd met leed.
Zonder een poging te doen om hen die Hem verlieten, tegen te houden, wendde Jezus Zich tot de
twaalven en zei: “Gij wilt toch ook niet weggaan?” Petrus antwoordde met de vraag: “Here, tot
wie zullen wij heengaan?” “Gij hebt woorden van eeuwig leven”, voegde hij eraan toe. “En wij
hebben geloofd en erkend, dat Gij zijt de Heilige Gods”.
“Tot wie zullen wij heengaan?” De leraars van Israël waren slaven van de vormendienst. De
Farizeeën en Sadduceeën leefden in voortdurende strijd. Jezus te verlaten betekende verzeild te
raken onder de ijveraars voor vormen en ceremoniën, en eerzuchtige mensen die hun eigen
heerlijkheid zochten. De discipelen hadden meer vrede en vreugde gevonden sinds ze Christus
aangenomen hadden dan ooit tevoren in hun leven. Hoe zouden zij kunnen terugkeren tot hen die
de Vriend van zondaren hadden bespot en vervolgd! Zij hadden lang naar de Messias uitgezien;
nu was Hij gekomen, en ze konden niet terugkeren uit Zijn tegenwoordigheid naar hen die jacht
maakten op Zijn leven en die hen vervolgd hadden omdat zij Zijn volgelingen waren geworden.
“Tot wie zullen wij heengaan?” Niet van de leer van Christus, Zijn lessen van liefde en genade,
naar de duisternis van het ongeloof, de boosheid van de wereld. Terwijl de Heiland verlaten werd
door velen die getuigen waren geweest van Zijn wonderwerken, bracht Petrus het geloof van de
discipelen tot uitdrukking: “Gij zijt de Christus”. Reeds de gedachte, dat ze dit anker voor hun ziel
zouden verliezen, vervulde hen met vrees en pijn. Verstoken te zijn van een Heiland, betekende
stuurloos rond te drijven op een donkere, stormachtige zee.
Vele woorden en daden van Jezus lijken geheimzinnig voor sterfelijke wezens, maar ieder woord
en iedere daad had zijn bepaald doel in het werk voor onze verlossing; elk afzonderlijk waren ze
erop berekend eigen vruchten te dragen. Indien we in staat zouden zijn, Zijn plannen te begrijpen,
zou alles belangrijk lijken, volkomen en in harmonie met Zijn zending.
Hoewel wij nu de werken en wegen Gods niet kunnen begrijpen, kunnen we Zijn grote liefde
onderscheiden, die ten grondslag ligt aan al Zijn bemoeienissen met de mensen. Hij die dicht bij
Jezus leeft, zal veel begrijpen van het geheimenis der godzaligheid. Hij zal de genade die de
berisping toedient, die het karakter op de proef stelt en de bedoelingen van het hart aan het licht
brengt, herkennen.
Toen Jezus de beproevende waarheid naar voren bracht, die zovelen van Zijn discipelen ertoe
bracht terug te keren, wist Hij wat het gevolg van Zijn woorden zou zijn; maar Hij had een
genadevol doel uit te voeren. Hij voorzag, dat in de ure der verzoeking elk van Zijn geliefde
discipelen zwaar beproefd zou worden. Zijn zielestrijd in Gethsémané, Zijn verraad en kruisiging,
zouden voor hen een geweldige vuurproef zijn. Als er nooit een voorafgaande test was gegeven,
247