Het Leven van Jezus door E. G. White

zijn ouders te onteren en te bedriegen, onder de dekmantel van een voorgewende toewijding aan
God.
Nooit heeft Jezus, in woord of daad, de verplichting van de mens om gaven en offeranden aan God
te brengen, verkleind. Het was Christus Die in de wet alle aanwijzingen gaf betreffende tienden en
offeranden. Toen Hij op aarde was, prees Hij de arme vrouw die alles wat zij bezat, in de schatkist
van de tempel wierp. Maar de ogenschijnlijke ijver voor God van de zijde van de priesters en
rabbi’s was een voorwendsel om hun verlangen naar zelfverheffing te bedekken. De mensen
werden door hen misleid. Zij droegen zware lasten die God hun niet had opgelegd. Zelfs de
discipelen van Christus waren niet volkomen vrij van het juk dat hun was opgelegd door
aangeboren vooroordeel en het rabbijnse gezag. Door de ware geest van de rabbi’s openbaar te
maken, trachtte Jezus nu allen die werkelijk verlangend waren God te dienen, te bevrijden van de
slavernij der overlevering.
“Huichelaars,” zei Hij, Zich richtend tot de geslepen spionnen, “terecht heeft Jesaja over u
geprofeteerd, zeggende: Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij. Tevergeefs
eren zij Mij, omdat zij leringen leren die geboden van mensen zijn”. De woorden van Christus
waren een aanklacht tegen het gehele stelsel van de Farizeeën. Hij verklaarde, dat door hun
inzettingen te stellen boven de goddelijke geboden, de rabbi’s zichzelf boven God plaatsten.
De afgevaardigden van Jeruzalem werden met toorn vervuld. Zij konden Christus niet
beschuldigen van overtreding van de wet die op Sinaï gegeven was, want Hij trad op als verdediger
daarvan tegen hun overleveringen. De grote geboden van de wet, die Hij naar voren had gebracht,
schenen een treffende tegenstelling te vormen met de kleingeestige regels die mensen hadden
uitgedacht.
Aan de schare, en later meer volledig aan Zijn discipelen, verklaarde Jezus, dat verontreiniging
niet van buitenaf komt, maar van binnenuit. Reinheid en onreinheid hebben betrekking op de ziel.
Het is de boze daad, het boze woord, de boze gedachte, de overtreding van de wet van God, en
niet het veronachtzamen van uiterlijke, door mensen gemaakte vormen, waardoor de mens
verontreinigd wordt.
De discipelen merkten de woede van de spionnen op toen hun valse leer aan de kaak gesteld werd.
Zij zagen de boze blikken en hoorden de half gemompelde woorden van ontevredenheid en
wraakzucht. Er niet meer aan denkend hoe dikwijls Christus had doen blijken, dat Hij het hart las
als een open boek, vertelden ze Hem over de uitwerking van Zijn woorden. In de hoop, dat Hij de
woedende ambtsdragers gunstig zou stemmen, zeiden ze tot Jezus: “Weet gij, dat de Farizeeën,
toen zij dit woord hoorden, er aanstoot aan namen?”
Hij antwoordde: “Elke plant die Mijn hemelse Vader niet geplant heeft, zal uitgeroeid worden”.
De gewoonten en overleveringen waaraan de rabbi’s zulk een hoge waarde hechtten, waren van
deze wereld, niet van de hemel. Hoe groot hun gezag bij de mensen ook mocht zijn, ze konden de
proef van God niet doorstaan. Ieder menselijk bedenksel dat de plaats heeft ingenomen van de
250