Het Leven van Jezus door E. G. White

evestigd kon worden door de werken van Abraham te doen. De ware kinderen van Abraham
zouden, evenals Hij deed, een leven leiden van gehoorzaamheid aan God. Zij zouden niet trachten
Iemand te doden Die de waarheid welke Hem van God gegeven was, verkondigde. Door tegen
Christus samen te zweren, deden de rabbi’s niet de werken van Abraham. Een louter natuurlijke
afstamming van Abraham was waardeloos. Zonder geestelijke verwantschap met hem — die
geopenbaard zou worden door het bezit van dezelfde geest en door het doen van dezelfde werken
— waren ze niet zijn kinderen.
Dit beginsel is evenzeer van kracht met betrekking tot een vraag die de christelijke wereld lang
heeft beziggehouden — de vraag van de apostolische opvolging. Afstamming van Abraham werd
niet bewezen door naam of afkomst, maar door gelijkheid in karakter. Zo berust ook de
apostolische opvolging niet op het overdragen van het kerkelijk gezag, maar op een geestelijke
verwantschap. Een leven dat gedreven wordt door de geest der apostelen, door het geloof en het
onderwijs in de waarheid, zoals zij die leerden — dit is het ware bewijs van apostolische opvolging.
Dit maakt de mensen tot opvolgers van de eerste evangeliepredikers.
Jezus ontkende, dat de Joden de kinderen van Abraham waren. Hij zei: “Gij doet de werken van
uw vader”. Spottend antwoordden zij: “Wij zijn niet uit hoererij geboren, wij hebben één Vader,
God”. Deze woorden, die een toespeling maakten op de omstandigheden van Zijn geboorte, waren
bedoeld als een aanval tegen Jezus in tegenwoordigheid van hen die in Hem begonnen te geloven.
Jezus sloeg geen acht op de lage verdachtmaking, maar Hij zei: “Indien God uw Vader was, zoudt
gij Mij liefhebben, want Ik ben van God uitgegaan en gekomen”.
Hun werken getuigden van hun verwantschap met hem die een leugenaar en moordenaar was. “Gij
hebt de duivel tot vader”, zei Jezus, “en wilt de begeerten van uw vader doen. Die was een
mensenmoorder van den beginne en staat niet in de waarheid, want er is in hem geen waarheid...
Maar omdat Ik u de waarheid zeg — Mij gelooft gij niet”. Het feit dat Jezus de waarheid sprak, en
dit deed met zekerheid, was de reden waarom Hij niet werd aangenomen door de Joodse leiders.
Het was de waarheid, die deze eigengerechtige mensen kwetste. De waarheid stelde de
bedrieglijkheid van de dwaling aan de kaak; ze veroordeelde hun leer en leven, en was niet welkom.
Zij wilden liever hun ogen sluiten voor de waarheid dan zich vernederen te bekennen dat zij
gedwaald hadden. Zij hadden de waarheid niet lief. Zij verlangden haar niet, hoewel het de
waarheid was.
”Wie van u overtuigt Mij van zonde? Als Ik waarheid spreek, waarom gelooft gij Mij niet?”32
Dag aan dag, drie jaar lang, hadden Zijn vijanden Jezus vervolgd, en getracht een schandvlek in
Zijn karakter te ontdekken. Satan en alle bondgenoten van het kwade hadden getracht Hem te
overwinnen; maar zij vonden in Hem niets waarmee zij voordeel konden behalen. Zelfs de
duivelen waren gedwongen te belijden: “Gij zijt de Heilige Gods”.33 Jezus leefde de wet uit ten
aanschouwen van de hemel, ten aanschouwen van de niet gevallen werelden, en ten aanschouwen
van de zondige mensen. Voor engelen, mensen en boze geesten had Hij onbetwist de woorden
uitgesproken die van de lippen van ieder ander godslastering geweest zouden zijn: “Ik doe altijd
wat Hem behaagt”.
298