Het Leven van Jezus door E. G. White

Hoofdstuk 74—Gethsemane
Vergezeld van Zijn discipelen ging de Heiland langzaam de weg naar de hof van Gethsemane. De
paschamaan stond, helder en vol, aan de wolkeloze hemel. De stad van pelgrimstenten lag in
stilzwijgen gehuld. Jezus had ernstig met Zijn discipelen gesproken en had hen onderricht; maar
toen Hij Gethsemane naderde, werd Hij opmerkelijk stil. Dikwijls had Hij deze plaats bezocht om
er te mediteren en te bidden, maar nooit was Zijn hart zo vol smart geweest als in deze nacht van
Zijn laatste zielestrijd. Gedurende Zijn gehele leven op aarde had Hij gewandeld in het licht van
Gods tegenwoordigheid. Wanneer Hij in conflict was met mensen die werden bezield door de geest
van Satan zelf, kon Hij zeggen: “Die Mij gezonden heeft, is met Mij. Hij heeft Mij niet alleen
gelaten, want Ik doe altijd wat Hem behaagt”.
Maar nu scheen Hij te zijn uitgesloten van het licht van Gods ondersteunende tegenwoordigheid.
Nu werd Hij gerekend tot de overtreders. Hij moest de schuld van het gevallen mensdom dragen.
De ongerechtigheden van ons allen moesten worden gelegd op Hem, Die geen zonde heeft gekend.
De zonde is in Zijn ogen zó verschrikkelijk, het gewicht van de schuld die Hij moet dragen, is zó
zwaar, dat Hij ertoe komt te vrezen, daardoor voor altijd te zijn uitgesloten van de liefde Zijns
Vaders. Gevoelende hoe verschrikkelijk de toorn Gods tegen de overtreding is, roept Hij uit: “Mijn
ziel is zeer bedroefd, tot stervens toe”.
Toen zij de hof naderden, hadden de discipelen de verandering opgemerkt die over hun Meester
kwam. Nooit eerder hadden zij Hem zo diep bedroefd en stilzwijgend gezien. Terwijl Hij voortging,
nam die vreemde droefheid nog toe; toch durfden zij Hem niet naar de oorzaak te vragen. Zijn
gestalte wankelde alsof Hij op het punt stond te vallen. Toen ze in de hof waren aangekomen,
keken de discipelen ongerust naar de plaats waar Hij Zich gewoonlijk terugtrok, opdat hun Meester
zou kunnen rusten. Iedere stap die Hij nu deed, ging met grote moeite gepaard. Hij kreunde luid,
alsof Hij leed onder de druk van een verschrikkelijke last. Tot tweemaal toe ondersteunden Zijn
metgezellen Hem, anders zou Hij ter aarde zijn gevallen.
Bij de ingang van de hof liet Jezus Zijn discipelen achter, op drie na, en verzocht hen voor zichzelf
en voor Hem te bidden. Met Petrus, Jacobus en Johannes ging Hij een afgezonderd gedeelte in.
Deze drie discipelen waren de metgezellen die het nauwst met Christus waren verbonden. Zij
hadden Zijn heerlijkheid op de berg der verheerlijking aanschouwd; zij hadden Mozes en Elia met
Hem zien spreken; zij hadden de stem uit de hemel gehoord; nu, in Zijn grote strijd, verlangde
Christus hen in Zijn nabijheid te hebben. Dikwijls hadden ze de nacht in dit afgelegen oord met
Hem doorgebracht. Bij deze gelegenheden plachten zij, nadat ze enige tijd hadden gewaakt en
gebeden, op enige afstand van hun Meester ongestoord te slapen, totdat Hij hen in de morgen
wekte om uit te gaan en opnieuw te arbeiden. Maar nu verlangde Hij, dat zij de nacht met Hem in
gebed zouden doorbrengen. Toch kon Hij niet verdragen, dat zelfs zij getuigen zouden zijn van de
zielestrijd die Hij zou moeten doorstaan.00.
“Blijft hier”, zei Hij, “en waakt met Mij”.
442