Het Leven van Jezus door E. G. White

gevaren, geziene, en ongeziene, wij gered zijn door de tussenkomst van de engelen, totdat we in
het licht van de eeuwigheid de voorzienigheden Gods zullen aanschouwen. Dan zullen we weten,
dat het gehele hemelse gezin belang stelde in het gezin hier beneden, en dat boodschappers van de
troon van God van dag tot dag over onze schreden hebben gewaakt.
Toen Jezus in de synagoge de profetie voorlas, hield Hij op bij de laatste opsomming betreffende
het werk van de Messias. Nadat Hij de woorden: “Om te verkondigen het aangename jaar des
Heren” gelezen had, liet Hij de zin: “En een dag der wrake van onze God” weg. Dit was evenzeer
waar als het eerste gedeelte van de profetie, en door Zijn zwijgen hierover ontkende Jezus de
waarheid niet. Maar juist over die laatste uitdrukking weidden Zijn toehoorders graag uit, en die
wensten ze vervuld te zien. Zij zegden oordelen aan tegen de heidenen, zonder in te zien dat hun
eigen schuld nog groter was dan de schuld van anderen. Zijzelf hadden de grootste behoefte aan
de genade die ze de heidenen zo gaarne wilden ontzeggen. Toen Jezus die dag in de synagoge te
midden van hen stond, hadden ze de gelegenheid de oproep van de hemel te aanvaarden. Hij Die
“een welbehagen heeft in goedertierenheid’” zou hen vol vreugde gered hebben van de
vernietiging waarom hun zonden vroegen.
Hij kon hen niet opgeven, zonder nog eenmaal een oproep tot berouw te doen. Tegen het einde
van Zijn dienstwerk in Galilea bezocht Hij wederom de stad waar in Zijn kinderjaren Zijn thuis
was geweest. Sinds Hij daar verworpen was, hadden geruchten over Zijn prediking en Zijn
wonderen het land vervuld. Nu kon niemand meer ontkennen dat Hij meer dan menselijke kracht
bezat. De mensen in Nazareth wisten, dat Hij rondging, weldoende en genezende allen die door de
duivel overweldigd waren. Rondom hen waren hele dorpen waar in geen enkel huis het gekreun
van een zieke meer gehoord werd, want Hij was daar langs getrokken en had al hun zieken genezen.
De genade die geopenbaard werd in iedere daad in Zijn leven, getuigde van Zijn goddelijke zalving.
En terwijl ze luisterden naar Zijn woorden, werden de bewoners van Nazareth wederom bewogen
door de Geest van God. Maar zelfs nu nog konden ze niet toegeven, dat deze Man Die in hun
midden was opgegroeid, anders of groter was dan zijzelf. Nog steeds knaagde daar de bittere
herinnering, dat Hij, terwijl Hij er aanspraak op maakte Zelf de Beloofde te zijn, hun in feite een
plaats in Israël had ontzegd; want Hij had aangetoond, dat ze Gods gunst minder waardig waren
dan een heidense man en vrouw. Daarom wilden ze Hem niet aannemen als de Christus Gods,
hoewel ze elkander vroegen: “Van waar heeft Hij die wijsheid en die krachten?” Vanwege hun
ongeloof kon de Heiland niet vele werken onder hen verrichten. Slechts weinige harten stonden
open voor Zijn zegen, en node vertrok Hij, om nooit weer terug te keren.
Het ongeloof, dat zij nu eenmaal gekoesterd hadden, bleef de mensen in Nazareth beheersen. En
evenzo beheerste dat het Sanhedrin en het volk. Voor de priesters en het volk was het eerste
verwerpen van de openbaring van de macht van de Heilige Geest het begin van het einde. Om te
bewijzen dat het goed was geweest, dat ze deze openbaring de eerste maal verworpen hadden,
bleven ze daarna steeds vitten op de woorden van Christus. Hun verwerping van de Geest vond
zijn toppunt in het kruis van Golgotha, in de verwoesting van hun stad en in het verstrooien van
het volk in alle windrichtingen.
142