Het Leven van Jezus door E. G. White

aan Zijn voeten met de woorden: “Helpt U me als mijn geloof te kort schiet”. U kunt nooit verloren
gaan wanneer u dit doet, nooit.
In een korte spanne tijds aanschouwden de discipelen de uitersten van heerlijkheid en vernedering.
Zij hebben gezien hoe het menselijke werd veranderd naar het beeld van God, en hoe het werd
verlaagd naar de gelijkenis van Satan. Ze hebben gezien hoe Jezus van de berg waar Hij gesproken
had met de hemelse boodschappers en waar Hij is uitgeroepen als de Zoon van God door de stem
uit de stralende heerlijkheid, is afgedaald om dat meest bedroevende en weerzinwekkende
schouwspel te zien, de bezeten jongen, met verwrongen gelaat, knarsetandend in de
stuiptrekkingen van zijn zielestrijd, die door geen menselijke macht verlicht kon worden. En deze
machtige Verlosser, Die slechts enkele uren tevoren verheerlijkt had gestaan voor de ogen van
Zijn verwonderde discipelen, bukt Zich om het slachtoffer van Satan op te heffen van de aarde
waar hij zich wentelt, en schenkt hem gezond naar geest en lichaam terug aan zijn vader en zijn
thuis.
Het was een aanschouwelijke les aangaande het verlossingswerk — de Goddelijke Die Zich vanuit
de heerlijkheid van de Vader nederbuigt om het verlorene te redden. Het gaf ook een beeld van de
zending van de discipelen. Het leven van de dienstknechten van Jezus moet niet alleen worden
doorgebracht op de top van de berg met Jezus, in uren van geestelijke verlichting. Er is werk voor
hen beneden in de vlakte. Zielen die Satan tot zijn slaven heeft gemaakt, wachten op het woord
van geloof en gebed om hen te bevrijden.
De negen discipelen dachten nog na over het bittere feit van hun eigen falen, en toen Jezus weer
met hen alleen was, vroegen zij: “Waarom hebben wij hem niet kunnen uitdrijven?” Jezus
antwoordde hun: “Vanwege uw kleingeloof. Want voorwaar, Ik zeg u, indien gij een geloof hebt
als een mosterdzaad, zult gij tot deze berg zeggen: Verplaats u van hier daarheen, en hij zal zich
verplaatsen, en niets zal u onmogelijk zijn. Maar dit geslacht vaart niet uit dan door bidden en
vasten”. Hun ongeloof, dat hun verhinderde dieper met Jezus mede te gevoelen, en de
zorgeloosheid waarmede zij het heilige werk dat hun opgedragen was, beschouwden, was de
oorzaak geweest van hun falen in het treffen met de machten der duisternis.
De woorden van Christus die op Zijn dood wezen, hadden droefheid en twijfel gebracht. En het
uitkiezen van de drie discipelen om Jezus te vergezellen naar de berg, had de jaloezie van de negen
opgewekt. In plaats van hun geloof te versterken door gebed en door overpeinzing van de woorden
van Christus, waren ze aanhoudend bezig geweest over hun ontmoedigingen en persoonlijke
grieven. In deze duistere toestand waren zij de strijd met Satan aangegaan.
Om in een dergelijke strijd succes te hebben, moesten zij in een andere geestesgesteldheid te werk
gaan. Hun geloof moest versterkt worden door vurig gebed en vasten en in nederigheid des harten.
Zij moesten ontledigd worden van zichzelf, en vervuld van de Geest en kracht van God. Ernstig,
volhardend smeken tot God in het geloof — geloof dat tot een volkomen afhankelijkheid van God
leidt, en een onvoorwaardelijke toewijding aan Zijn werk — dit alleen kan baten om aan mensen
273